ENGLISH

DEUTSCH

GREAT MOTHER  BUDDHISM
also called
Ekayana or Original   Buddhism

Je Maitreya Mind verwerkelijken
Handleiding voor Nieuwe Boeddhisten
(Last update 16/9/2012)

Criteria of the Maitreya Mind
Surrender to the Ultimate Reality
(Emptiness beyond Emptiness)
Servant to the Cosmic Mother
Joyfully embracing the whole of existence
Acceptance of suffering
Deep connection with nature
(Green Buddha)

1. In dezelfde tijd1) werd ik in de nacht plotseling wakker. Er was een klaar-heldere alomtegenwoordigheid, een bepaalde transparante geladenheid in het huis. Spontaan liep ik naar de kamer en pakte pen en papier. Als door het Niets ingegeven begon ik te schrijven. In het Engels. Het schrijven ging vanzelf, zonder enig nadenken of aarzeling. Er was geen reflectie op wat ik schreef. Nadat ik alles achter elkaar had opgeschreven, keek ik met verbazing naar het resultaat. Een boeddhistisch aandoend tractaat van zestien delen, opgedragen aan de "Grote Moeder", met ontwaken, acceptatie, vriendschap, overgave en actie als pijlers, geschreven door...Maitreya Boeddha. Als afsluiting werd mij de titel ingegeven: "The Ultimate Sutra". Met verbazing heb ik ernaar gekeken. Om het vervolgens jarenlang weg te stoppen. Totdat ik deze in 1998 "herontdekte" en opnam in mijn boek Het Verlichte Handelen 2).

2) Voor het eerst wil ik hier verklappen, dat ik enige jaren daarvoor de Soetra ook al eens apart heb laten drukken en deze anoniem naar ongeveer 500 boeddhistische kloosters overal ter wereld heb gestuurd, dit als bijdrage tot de vernieuwing van de Dharma.  

2. Het enige wat ik aan de tekst veranderd heb is de naam van de "auteur". Dit om verschillende redenen. Ten eerste omvat de Leegte die je werkelijk bent alle vormen zonder uitzondering en niet slechts één. Om jezelf op bovenstaande wijze te benoemen, komt dus niet overeen met de Werkelijkheid. Dat zou ik dus ook nooit doen1). Bovendien zullen al diegenen, die nog niet ontwaakt zijn c.q. nog niet over zelfinzicht beschikken je met deze naam identificeren. Hetgeen kan leiden tot onwenselijke situaties. Zelf weet ik, dat er ten diepste geen identiteit bestaat. "Hoe meer je jeZelf wordt, des te ondefinieerbaarder je bent". Dus heb je twee keuzen. Je "presenteert jezelf" als naamloos of je neemt overeenkomstig de situatie vele namen aan. Aangezien dit bestaan een voortdurend pogen is iets van de onderliggende Werkelijkheid te laten zien, kies ik voor het tweede2). Zijn religies al niet serieus genoeg? Ik breng dus met genoegen een element in dat ten onrechte naar de achtergrond geschoven is: het bestaan als "spel", als leela.

1) Volgens mij was het een "valstrik" van het Uiteindelijke om mij te testen.....(haha).
2) Of gewoon een naam, wetende dat dit maar een naam is.

3. Als titel van dit traktaat is gekozen voor de naam "Maitreya Mind". Het geeft aan, dat dit een kwaliteit van Bewustzijn is, dat een ieder kan verwerkelijken. En dat is precies de bedoeling. Ik weet dat er ontelbare vrienden over de hele wereld zijn, die snakken naar de vernieuwing van de Dharma. Het zijn de besten onder jullie, die lijden onder het dieptepunt die wij met zijn allen moeten doormaken. Heeft de "wereld" zich niet van de schatten van het Boeddhisme meester gemaakt? O, zeker, reeds in de eerste eeuw na Sakyamuni's Ontwaken was er sprake van "verval". De oorspronkelijke impuls boette al snel aan kracht in. Het nadeel van zoveel verlichte volgelingen.....is, dat er snel meningsverschil en fragmentatie ontstaat. Het is eigen aan de ontwikkeling van religies. Heeft het daardoor ook niet een geheel eigen bloei doorgemaakt? De diversiteit van de Dharma is als een kristal met evenzovele lichtende vlakken. De kentering kwam, toen de "zwanen naar het meer"1) kwamen. Even leek het erop dat het Boeddhisme "het Westen zou veroveren". Het heeft er echter alle schijn van, dat "het Westen het Boeddhisme heeft overgenomen".

1) Beeld voor de Aziatische leraren die na WO II en masse naar het Westen en vooral de VS kwamen.

4. Een gemeenschappelijk kenmerk van alle patriarchale religies is hun obsessie met lijden en dood. Sommige zeggen, dat het te maken heeft met de tijd daarvoor, toen mannen een ondergeschikte rol in de samenleving hadden. Een van hun rollen was te fungeren als vegetatiegod om de oogst veilig te stellen. Daartoe moesten zij elke herfst sterven om in het voorjaar wedergeboren te kunnen worden. Met het voortschrijden van mannelijke emancipatie kwamen zij in toenemende mate in opstand tegen deze rol. Zo bedankt Gilgamesj voor de eer, ontsnapt aan de dominantie van de Godin en begint zijn zoektocht naar "de onsterfelijkheid". De Boeddha moest dan zelf wel niet sterven, maar hij was diep geschokt bij het zien van "ziekte, verval, bederf, ouderdom, sterven en dood". Zo diep, dat hij zich voornam om de rest van zijn leven te wijden aan de quest naar onsterfelijkheid: het "ontsnappen uit de cyclus van geboorte en dood". Een paar eeuwen later hing Jezus aan het kruis. Hij stierf daar niet zomaar, nee zijn dood diende een hoger doel: het "overwinnen van de dood" ter verlossing van een ieder. En hedentendage geven moslims met vreugde hun leven "voor de zaak van de Islam". Zij doen dit in de "wetenschap", dat de beloning van het eeuwig-durend paradijs op hen wacht.

5. Vrienden, is het niet de aanwijzing van de Boeddha zelf om de feiten eerst grondig te onderzoeken, alvorens deze als waar aan te nemen? Inderdaad. Je kunt met je onderzoek niet diep genoeg gaan. Vandaar dat het eerste kenmerk van je Maitreya Mind is ook die gebieden erbij te betrekken, die in de traditie onder de tafel geschoven zijn. Om zich verder te kunnen ontwikkelen, krijgt iedere traditie een zekere mate van eigenbelang. Vanuit dit eigenbelang worden bepaalde leerstellingen bevorderd, terwijl andere worden afgewezen. Dit veroorzaakt een zekere starheid, hetgeen het begin is van achteruitgang en verval. Is dat met het Boeddhisme ook het geval? Het lijkt op het eerste gezicht onwaarschijnlijk, gezien de grote speelruimte voor alle mogelijke richtingen, voertuigen, sekten en scholen. Als het bestaat, dan moet het wel heel subtiel zijn. Iets dat niet direct herkenbaar is. Van de andere kant: als de Dharma zijn oorspronkelijke vitaliteit nog zou hebben, hoe kan het dan, dat velen, niet in de laatste plaats Boeddhisten zelf, hun hoop op vernieuwing hebben opgegeven? Zo deprimerend is het gebrek aan bewustzijn, authenticiteit, visie, morele moed, verbondenheid en compassie hedentendage. De symptomen komen immers steeds duidelijker aan de oppervlakte. Om een goede diagnose en behandeling in te kunnen stellen moet de vraag naar de oorzaken gesteld worden.

6. Welnu, laat mij als je beste vriend je vertellen over mijn diepste inzichten. Over de Maitreya Mind die mij om onbegrijpelijke redenen ooit ten deel gevallen is. O, niet dat ik onmiddellijk stond te popelen om deze Schat met de mensheid te delen. Tot mijn eigen schande moet ik bekennen, dat - hoewel de Schat iedereen toebehoort - ik het te lang in mijn eigen bezit gehouden heb. Een zekere onwil om "af te dalen" uit mijn paradijs speelt hierbij zeker een rol. Hoewel "mijn" Bewustzijn helder en alles-omvattend is, was er steeds weer aarzeling, ja traagheid om mij onder de mensen te begeven. De verwarring om mij heen ziende heeft aan mijn besluiteloosheid echter een eind gemaakt. In deze wanhopige tijd - een existentiële crisis zonder precedent, zowel "innerlijk" als "uiterlijk" - komen wij steeds meer met de rug tegen de muur te staan. We kunnen geen kant meer op. Het is het moment, waarop we de sprong in een andere Dimensie moeten wagen. Zonder hulp zal dit echter niet gaan. Zodat de roep uitgaat naar diegenen, die je hierin zijn voorgegaan. In een tijd van diepste crisis kunnen we niet terugvallen op de bestaande paradigma's. Zij zijn immers deel van het probleem. Het punt is, dat ook het Boeddhisme geen antwoord heeft op de huidige crisis. De scheiding der geesten zoals je dat hedentendage ziet, speelt zich af tussen hen die slechts het oude herhalen en zij die een nieuwe stap in evolutie hebben gezet. Ter verduidelijking noem ik het eerste het domein dat van de Sakyamuni Mind (SM) en het tweede dat van de Maitreya Mind (MM). Dat dit uitsluitend dient als leermethode en niet om deze of gene tegen elkaar uit te spelen, moge duidelijk zijn. Op mij rust nu de vreugdevolle taak om je - indien je dit wenst - over het pad naar het "beloofde land" te leiden.

7. De teaching van Sakyamuni Boeddha is gecentreerd rond "het probleem van het lijden". Het Boeddhisme kan daarom gedefinieerd worden als een poging het lijden "te overwinnen". Alle leerstellingen en praktijken zijn daarop geënt. Uitgangspunt zijn de Vier Nobele Waarheden. Zij bespreken het probleem van het lijden, de oorzaken, het overwinnen van het lijden en de manier dit te doen. Voorbeeld van het eerste is de uitspraak van de Boeddha:

"Wat, monniken, is de kern van het lijden? Geboorte is lijden, verval, ziekte en dood zijn lijden. Om niet te krijgen wat je wil is lijden. Kortom, de hele menselijke persoon, in zijn neiging tot vastklampen en gehechtheid is lijden".

Deze uitspraak bevestigt dus het uitgangspunt, maar is tegelijkertijd niet geheel consequent. Dusdanig, dat tot in de huidige tijd misverstanden welig tieren. Is nou het leven lijden of uitsluitend de gehechtheid eraan? Het eerste leidt tot veroordeling van emoties, verlangens en begeerten, terwijl in het tweede geval deze in principe okay zouden zijn. Het is een van de eerste dingen die om definitieve opheldering vraagt. De Boeddha vervolgt zijn teaching met de Onderling Afhankelijke Oorzaken, het Achtvoudige Pad, de Drie Kenmerken van het Bestaan, de Drie Juwelen en de Vijf Voorschriften en vele meer. Het zijn alle hoogtepunten van zelfinzicht en als zodanig welhaast onontbeerlijk voor het spirituele leven. Het is het resultaat van vele eeuwen teaching van ontelbare meesters en leraren, dat wij in het Westen kunnen beschikken over zo'n rijkdom aan traditie. Een traditie die vele gezichten heeft, waarbij een ieder kan vinden wat hij of zij nodig heeft. Of dit in alle gevallen gunstig is, is een vraag die ik even laat liggen. Hier gaat het mij erom of er "aan gene zijde" van Theravada, Mahayana en Vajrayana, naast alle oude en nieuwe scholen een gemeenschappelijke noemer te ontdekken valt. Een rode draad die overal doorheen loopt.

8. Beste vrienden, let op, want met de volgende woorden staat en valt mijn hele betoog. Je moet dus hier beslissen of je nog langer met mij mee kunt gaan of niet. Mijn stelling is, dat of je nu de boeddhistische praktijk van inzicht, meditatie, concentratie, mindfulness, acceptatie, compassie, actie, liefdevolle vriendelijkheid, overgave, devotie of eredienst volgt....dat bewust of onbewust de onderliggende drijfveer (zoals die door de Sakyamuni Mind wordt gepropageerd, hetgeen heel goed kan verschillen van je eigen persoonlijke Weg, dat zeg ik er heel nadrukkelijk bij!) het overwinnen van c.q. kwijtraken van het lijden is. Het is inderdaad net als in de (reguliere) geneeskunde. Er is een klacht of een ziekte en daar wil je vanaf. Dus ga je naar de dokter (de Boeddha wordt niet voor niets vergeleken met een arts). Deze doet een onderzoek, stelt de diagnose en geeft je vervolgens een behandeling, alles met de bedoeling om van de klacht of stoornis af te komen. In het verloop van dit proces kan het heel goed zijn, dat je heel wat waardevolle inzichten over jezelf en je ziekte opdoet. Iets wat je helpen kan in het vervolg de factoren die tot de ziekte leiden te vermijden. Hetgeen ongetwijfeld de positieve kant van het proces is. Zeker als dit resultaat oplevert, zal de oorspronkelijke drijfveer - de reden waarom je naar de dokter ging - je verder een zorg zijn. Je bent van je ziekte af en daarom ging het uiteindelijk allemaal. Of niet? Maakt het niet uit met welke intentie je naar de dokter ging?

9. "Onder ogen zien van het lijden, er niet voor wegvluchten" ja, dat zijn de woorden van Sakyamuni Boeddha. Zoals moderne leraren acceptatie propageren. Het lijkt of daardoor de werkelijkheid geaccepteerd wordt zoals deze is. Mis. Het addertje onder het gras is: "onder ogen zien van het lijden" etc.diende slechts als een manier om het lijden van je af te schudden. Het is een methode, een truc gebaseerd op....niet-acceptatie. Het stoelt op de ervaring, dat als je de emotie of de begeerte "toelaat", deze dan eerder zullen verdwijnen. Of zoals een boeddhistische leraar zegt: "je des te sneller weer in je onvertroebele bewustzijn bent". Aan de emotie zelf wordt geen waarde gehecht. Deze hoort immers bij de wereld van samsara, het domein van betrekkelijkheid, de cyclus van geboorte en dood die overwonnen moet worden. Bewustwording is er dus uitsluitend terwille van zichzelf. Als het uitkomt worden objecten - innerlijke zowel als uiterlijke - slechts gebruikt om de kwaliteit van de eerste te vergroten. Zo zit men in Zen of Vipassana bijvoorbeeld. Het "tellen van de adem" is geen uiting van dankbaarheid voor onze lichamelijkheid, maar een instrument waarmee diezelfde lichamelijkheid "overstegen" moet worden. De drijfveer erachter is loskomen van het betrekkelijke, de vijf aggregaten, hetgeen als bevrijding wordt gezien. Het ironische nu is, dat in je ijver om het lijden achter je te laten, je nieuwe "karmische belasting" creëert, namelijk door het manipuleren van het lichaam. Het degraderen van het lichaam als een object staat in schrille tegenstelling tot de richtlijnen die de Boeddha de mensheid wilde meegeven: compassie met al het levende. Toch is het de Boeddha zelf, die dit "misverstand" heeft gecreëerd. De obsessie met het lijden en de ambitie het te willen overwinnen, maakt blind voor het in het leven roepen van nieuw lijden. 

10. Of het nu de vijf aggregaten zelf zijn of alleen de gehechtheid eraan; of je nu het lijden als reëel opvat of als schijn doorziet: de onderliggende drijfveer van het willen "overwinnen van het lijden" blijft hetzelfde. Je "ego" voelt zich ellendig, wil daar vanaf en creëert zo de verwachting van bevrijding. Ook maakt het niet uit of je jezelf al als bevrijd beschouwt - zoals in het Mahayana-boeddhisme - maar dat alleen nog de verwerkelijking ervan ontbreekt. Ook als je alle vertrouwen hebt in de belofte van Amida Boeddha, dat deze je zal verlossen en op zal nemen in het Zuivere Land, het is de onderliggende instelling die maakt, dat je deep-down het lijden afwijst. Of dat nu zo erg is? Welzeker, het is niet alleen erg, maar zelfs doorslaggevend voor je houding ten opzichte van het leven. En dan bedoel ik het gewone dagelijkse leven, samsara dus. Het gaat om acceptatie of afwijzing. En dan heb ik het niet over de Volledige Realisatie, waarin uiteindelijk vorm-Leegte en samsara-Nirvana blijken te zijn. Dit ondersteunt slechts de stelling, dat je eerst Verlicht moet zijn om optimaal met het lijden te kunnen omgaan. In de praktijk blijkt niets minder waar te zijn. Het punt is, dat ik bij het bestuderen van de Dharma nergens overtuigend de waarde van het lijden ben tegengekomen. En dus niet alleen met betrekking tot de "oplossing ervan", maar de waardering van het lijden als zijnde een deel van jezelf. Is het lijden inderdaad alleen maar een hindernis? Of zit er meer achter dusdanig, dat we gedwongen zijn om opnieuw, diep en eerlijk zelfonderzoek te doen?

11. Vrienden, er komt een diepe zucht in mij op. Het is ook niet niets wat hier besproken wordt. Het raakt de kern van een spiritueel-filosofisch systeem, dat al duizenden jaren oud is. Hoeveel excellente meesters hebben zich niet om de traditie bekommerd? Hun diepzinnige inzichten hebben het bouwwerk steeds verder verfraaid. Wie ben ik, die met mijn leke-begrip mij hierin meng? Alsof ik mij met al die illustere voorgangers zou kunnen meten? En dan de persoonlijke bezorgdheid. Stel dat ik er nu eens helemaal naast zit. Dat ik in mijn eigenwijsheid alleen maar denk, dat het zo is. Dan kan ik wel helemaal inpakken. Een paar lichtpuntjes zijn er echter wel. Ten eerste mijn Zen-leertijd bij Karl Graf Dürckheim; ten tweede "mijn" onpeilbaar-diepe Drievoudige Realisatie; ten derde het bovenvermelde wonder van De Ultieme Soetra en ten vierde de bestudering van canonieke en niet-canonieke bronnen, zoals ik dat in de afgelopen jaren gedaan heb.

12.  De doorslaggevende rol van de "outsider" bij de vernieuwing van de traditie is een welbekend gegeven. Iets wat mensen van binnen de traditie vanwege hun gehechtheid aan de paradigma's die eraan ten grondslag liggen....nooit (of zelden) toe in staat zijn. De eersten zijn meestal altijd mensen, die een groot deel van hun leven "Aan De Andere Kant" hebben doorgebracht, om op een bepaald tijdstip "terug in de wereld" te komen om het inzicht, dat zij in hun afzondering hebben mogen ontvangen met iedereen te delen die er maar van horen wil. Zo was het met de Boeddha, met Jezus, met Zarathustra en een heleboel anderen. Ik weet mij, beste vrienden, als zijnde deel van deze geheel eigen traditie. Het is de Maitreya Mind die de drager ervan is. De Maitreya Mind is echter niet van mijzelf. Het behoort niet mij toe, integendeel ik behoor Het toe. Het is een geheel nieuwe kwaliteit van Realisatie, toegerust met eigenschappen die afgestemd zijn om de mensheid in deze unieke situatie - in deze meest kritieke tijd - de Weg te wijzen. Mijn taak bestaat daarin, je bewust te maken van "je" Maitreya Mind als het fundament van je leven. Mijn diepste wens is, dat je het meest Kostbare in jezelf herkent, dusdanig dat je "gered zult worden". Om dit te kunnen doen, moet ik je eerst iets vertellen van wat mij, alweer geruime tijd geleden, is overkomen. Ik ben je dankbaar als je naar mij zoudt willen luisteren. Door zo te doen, geef je mij de gelegenheid jouw eigen Erfenis met jou te delen. Waardoor je mij ontlast van de verantwoordelijkheid dit steeds met mij mee te moeten dragen.

13. Mijn tijd bij Karl Graf Dürckheim was een zeer leerzame. Reeds in het beginstadium had ik het voorrecht gemakkelijk in mijn waarneming te verwijlen, hetgeen een ontdekking was die mij veel vreugde bereidde: "ik ben hier en mijn gedachten zijn daar" (vóór mij). Ik was er Achter gekomen. Met deze innerlijke sprong was op slag mijn identiteit veranderd. Was ik kort daarvoor nog geidentificeerd met mijn zelfbeeld, nu was er een geheel nieuw Zelf ontstaan. Dit nieuwe Zelf kenmerkte Zich door innerlijke stabiliteit, helderheid, bewust-zijn, doorgankelijkheid, ruimtelijkheid, openheid en verbondenheid. In plaats van voortdurend door gedachten op sleeptouw genomen te worden, rustte ik nu in mijZelf, terwijl de gedachten door Mij heen gingen. Het opmerkelijke aan mijn zitten was de ontdekking, dat hoe meer ik "in mijn lichaam kwam", hoe rustiger het in mijn hoofd werd. Volheid van het lichaaam en leegte van de geest bleken twee kanten van dezelfde medaille. Dit bracht mij op de idee om een extra training in lichaamsgewaarwording te doen, dit als aanvulling op mijn zitten. Het bleek een gouden greep. Het doorslaggevende hierbij was, dat vooral bewust voelen (niet denken!) het gewenste effect gaf. Gevoelscontact met het lichaam, dat was het essentiële eraan. Dus vanaf het eerste begin werden het contaktgevoel met de grond, het contaktgevoel van de huid met de kleding en bewust voelen van de adem, vast onderdeel van mijn zitten. Nu zijn er twee vormen van bewuste aandacht: uitgaande aandacht ("concentratie"/"mannelijk") en ontvangende ("vrouwelijke") aandacht. Mijn ontdekking was, dat vooral het tweede mijn zitten wezenlijk veranderde. Terwijl ik "bleef waar ik was" (in mijn "Centrum"), liet ik de gewaarwordingen van de periferie tot mij komen. En het wonder was dit. Met iedere lichaamssensatie bleek mijn aandacht zich te verruimen. Er bleek een positieve terugkoppeling te bestaan tussen "zien" en "voelen". Het werkte ook omgekeerd: verruiming van bewustzijn deed de lichaamsenergie met sprongen omhoog gaan. "Het lichaam is dus de bondgenoot van de Geest en andersom" flitste het door mij heen. Dat een zo simpele oefening je zoveel inzicht kan geven. Dankbaarheid welde in mij op. Vol enthousiasme schreef ik daarop (rond 1978) mijn ontdekkingen over het "voelend gewaarzijn" aan een (nu bekende) boeddhistische leraar1).

1) Thich Nhat Hanh. Op zijn antwoord moet echter nog worden gewacht. 

Zien en voelen, voelen en zien;
zitten in voelend gewaarzijn

14. Beste vrienden, hiermee was een eerste taboe doorbroken, namelijk dat "voelen" je bewuste helderheid zou kunnen verstoren. Vandaar het tradionele advies "het voorbij te laten gaan". Ik week hier duidelijk vanaf doordat ik het bewust toeliet. Hetgeen geheel iets anders is. In het eerste geval "trekken de sensaties aan je voorbij", zonder dat het (in de meeste gevallen) iets met je doet, terwijl in het tweede geval een positieve reaktie te bespeuren viel. En dat niet alleen. Door herstel van het bewuste gevoelscontakt met het lichaam - voelend gewaarzijn noemde ik dat - kwam op een gegeven moment de grond in mijn verlengde te liggen. Terwijl mijn innerlijke ruimte zich verruimde, nam ook de gevoelskwaliteit toe. Zodat op een volmaakt spontane manier helder inzicht en hartskwaliteit - compassie - met elkaar verweven werden. Verruimde het bewustzijn zich verder - oversteeg het het lichaam - dan viel het laatste van mij af, terwijl in de kamer de stoel, de tafel, het vloerkleed, de planten op de vensterbank en de televisie in de heldere aanwezigheid waren opgenomen. Alles was deel van mijzelf geworden. Je "hebt dan alles lief als jezelf". Vreemd keek ik vervolgens aan tegen al die theorieën, die beweerden, dat het uitsluitend "om de Geest" zou gaan en dat het lichaam en alles wat ermee te maken had daarvan gescheiden is, "slechts onderdeel zijn van de betrekkelijke wereld", twee verschillende dimensies dus. Mijn ervaring was omgekeerd. Als ik door het bos liep en de bomen kwamen in mijn onverdeelde bewuste aanwezigheid, dan kregen de bomen onmiddellijk de glans van de Eeuwigheid die ik op dat moment was. Niks illusie, niks betrekkelijkheid, niks schijnwereld, niks samsara. Het punt is dat dit altijd het geval is, want het Grote Bewustzijn bestaat ook zonder mij. Dus de bomen zijn er ononderbroken in ingebed. Het is uitsluitend onze onwetendheid, die dat niet kan zien. Oef, ik was weer een belangrijke stap vooruit in mijn inzicht. Hoe kon het, dat zulke uitgewerkte en excellente systemen dit nooit ontdekt hadden?

15. Ik bracht vervolgens een aanvulling c.q. verandering aan op het traditionele advies van "met aandacht afwassen". Ik had namelijk al heel snel ontdekt, dat dit advies niet werkte. Deze vorm van aandacht loopt binnen de kortste keren uit op "je concentreren". Dat dit niet zonder wilsinspanning gaat, zal een ieder beamen, die het geprobeerd heeft. Van wilsinspanning word je echter moe. In no-time wordt je aandacht dan weer afgeleid door alle mogelijke gedachten. Gewapend met mijn nieuwe inzicht (van het zitten) begon ik het voelend gewaarzijn nu ook op andere levensgebieden toe te passen. Dit houdt in, dat je bij het "met aandacht afwassen" eerst de tijd neemt om open te staan voor de sensaties van het contakt van je voeten met de grond (terwijl je je uiteraard ontspant). Vervolgens ga je dan je hele lichaam na in het voelen van je huid met de kleding, bijvoorbeeld van je voeten langs je benen, je bekken en je romp naar boven. Belangrijk is, dat je "bij jeZelf blijft", dat je de sensaties tot jou laat komen, in plaats van dat jij uitgaat naar de sensaties. Afsluitend voel je de wisselende druk van de in- en uitademing1). Waar het nu om gaat is, dat terwijl je begint met afwassen je je bewuste gevoelsafstemming met het lichaam behoudt. Je wast dan af "vanuit je voetzolen" resp. het contakt met het lichaam en de adem. Het gevolg is, dat je vroeger of later een kortsluiting maakt tussen je bewuste lichaamscontakt en het afwassen. Waardoor op een gegeven moment jij niet meer afwast, maar "het lichaam" het doet. Je gedachten en alles wat er verder in je opkomt, zijn dan stil komen te liggen. "Het" heeft het overgenomen. Je afwassen komt nu niet meer uit je dagelijkse automatismen, maar direct uit de Bron. Hierbij kan zoveel energie vrijkomen, dat het afwassen het karakter van extase krijgt. Ook komt het voor dat een grote subtiliteit bezit van je neemt. Het is elke keer weer anders. De gemeenschappelijke noemer is, dat je het afwassen voortaan voor geen goud meer zoudt willen missen. Uit pure geestdrift breidde ik mijn oefening dan ook uit naar het eten, het planten water geven, het stofzuigen en het tandenpoetsen, ja,  na enige tijd was het zo mijn "eerste natuur" geworden, dat ik niets meer kon doen zonder niet eerst bewust gevoelscontakt met mijn lichaam te hebben.

1) Bewust ontvangend voelen van de adem staat in scherpe tegenstelling tot het bekende advies "om je adem te tellen". Het eerste heeft een directe terugkoppeling naar het Bewustzijn, het tweede komt uit je hoofd. (Op den duur kan het ook wel eens naar je Gewaarzijn overspringen. Dit is echter een kwestie van toeval).

De Maitreya Mind is inclusief,
te beginnen met het eigen lichaam

16. Ik ben ervan overtuigd, dat tenminste een deel van mijn vrienden Zen- en Vipassana- beoefenaren nu geinteresseerd is geraakt in nog meer "kneepjes van het zitten" en de inzichten die dit voortbrengt. Die zijn er inderdaad plenty. En ik zou ze ook graag met je willen delen, ware het niet dat ik dan teveel afdwaal van de essentie van mijn verhaal*. Ga het maar proberen zou ik zeggen. Ik neem de draad weer op van mijn uitgangspunten. Met name hoe mijn opvatting over het "lijden" zoals dat in het Boeddhisme gehuldigd wordt op de helling kwam te staan. Uit mijn ervaringen waren verschillende dingen duidelijk geworden. Het komt erop neer, dat wij niet alleen onbewust zijn, onwetend over wie wij werkelijk zijn, vervreemd van ons "ware Zelf", maar dat wij evengoed het contakt met ons lichaam (en in het verlengde daarvan met onze omgeving, de natuur) hebben verloren. Wij zijn dus niet alleen afgesneden van de "vertikale dimensie" van onszelf, maar ook van de "horizontale". Aangezien ik uit eigen ervaring wist hoe deze met elkaar verweven zijn, hoe zij beiden een positieve terugkoppeling tot elkaar hebben, essentieel voor het inzicht, de vreugde en de compassie, ja het leven zelf, liet dit weten mij vanaf dat moment niet meer los. Het daagde mij, dat "definities" afhankelijk zijn van omstandigheden. De Boeddha leefde in een heel andere tijd dan wij. Terwijl hij leefde in een gesloten maatschappij met strenge sociaal/religieuze normen c.q controle, leven wij in een maatschappij die totaal losgeslagen is. In plaats van leden van een gemeenschap te zijn is iedereen tegenwoordig "op zichzelf teruggeworpen". Het is het verlies van contakt met de werkelijkheid in zijn meest extreme vorm, waar wij nu onder gebukt gaan. Voor de Boeddha was lijden het gevangen zitten in sociale conventies. Ons (existentiële) lijden is precies het omgekeerde.Wij zijn zo geisoleerd geraakt, dat ons lijden gedefinieerd kan worden als het "afgesneden zijn van Hemel, aarde en de gemeenschap". Oplossing van het lijden bestaat niet uit je nog meer losmaken, maar uit het herstel van contakt met de veelzijdige werkelijkheid. Dit inzicht is een van de belangrijkste pijlers van de Maitreya Mind. Kijk er maar naar en laat het door je heen gaan, opdat je tot je eigen inzicht moge komen.    

* Zie "De Integrale Weg" hoofdstuk "Doorbraak van het Licht".   

Sakyamuni Mind: "Het leven is lijden";
Maitreya Mind: "Afgesneden-zijn van het leven is lijden"

17. Dierbare vrienden, ieder van jullie weet uit eigen ervaring, dat als je eenmaal een eerste inzicht hebt ontvangen, het je vervolgens niet meer loslaat. Het is de gemeenschappelijke herkenning van al diegenen die op de Weg zijn. Ik was zo fortuinlijk om daarbij een richtlijn te mogen ontvangen. Zoals je al weet "kwam dit tot mij" in de vorm van De Ultieme Soetra. Het roept op je Maitreya Mind te verwerkelijken door Ontwaken, Acceptatie, Vriendschap, Overgave en Actie. Op het eerste gezicht lijkt dit weinig spectaculair. Pas recentelijk heb ik ingezien, dat de ruimte die de Soetra ons geeft niet voor niets is. Onze kritieke tijd maakt het immers noodzakelijk, dat de Dharma opnieuw de gemeenschappelijke noemer wordt. In plaats van verdere fragmentatie is het nodig, dat de eenheid (in de verscheidenheid) benadrukt wordt. Dus hoe meer vrienden zich kunnen scharen achter De Ultieme Soetra des te beter. Ieder kan daarnaast zijn of haar loyaliteit ten opzichte van een specifieke Weg, leraar of teaching behouden. De Maitreya Mind verenigt in plaats van te verdelen. Het is de immers de tijd waarin krachten gebundeld moeten worden. Geen van ons zal immers ontkennen, dat de grote problemen in de "buitenwereld" een afspiegeling zijn van onze "state of mind". Zij zijn de neerslag van onze onwetendheid. Zo is de honger in de wereld een weerspiegeling van onze onverschilligheid, de monsterachtige groei van onze steden een gevolg van het "in ons hoofd zitten"; het militair-industrieel complex samen met de genociden een weerslag van onze heerszucht; de aftakeling van de natuur het gevolg van ons gebrek aan verbondenheid en het broeikaseffect het gevolg van onze hebzucht. Zie je eenmaal, dat "binnen" "buiten" is, dan kun je er niet meer omheen. Dan begrijp je plotseling, dat de Weg allesomvattend is en jij er een taak in te vervullen hebt. Mensen die begrijpen dat ze "niet voor niets in deze tijd geboren zijn" zijn de potentiële incarnaties van de Maitreya Mind. Door je te verdiepen in de wisselwerking van "binnen" en "buiten" krijg je een vermoeden, hoe de Maitreya Mind eruit moet zien. Het is mijn taak om een boodschap "naar alle richtingen uit te laten gaan", teneinde alle vrienden bij elkaar te roepen voor een Universele Dharmabijeenkomst, teneinde het nieuwe tijdperk dat aangebroken is, de missie van de Maitreya Mind c.q. de "situatie in de wereld" te bespreken. Hetgeen ik hier bij deze doe.1)

1) Om het vernieuwende van de Maitreya Mind te benadrukken gebruik ik in mijn essay bewust zo weinig mogelijk "boeddhistische terminologie" c.q. begrippen en voorstellingen behorend bij de Sakyamuni Mind.

18. Wat is nu de essentie van de Maitreya Mind? Hoe is deze überhaupt in de wereld gekomen? Waaraan is deze te herkennen? Hoe weet je of hij echt is of niet? Al deze vragen moeten beantwoord worden, alvorens je je ermee kunt verbinden. Hierbij leveren wij beiden ons aandeel. Het vereist openheid aan beide kanten. Het gaat erom om onze diepste inzichten, verlangens en hoop naar buiten te brengen, dusdanig dat de ander ermee kan resoneren. Pas als wij wederzijds ervaren "op dezelfde golflengte te zitten", dan pas is er een vruchtbare bodem voor gezamenlijkheid. Omdat ik het initiatief genomen heb, zal ik het voortouw hierbij nemen. Welnu, om te begrijpen wat ik onder Maitreya Mind versta, is het nodig om een kort verslag te geven van mijn Ommekeer. Het vond plaats in 1977 in India. Omdat ik het elders1) reeds uitvoerig beschreven heb, zal ik mij hier beperken tot de essentie. In volgorde gebeurde er dit. Plotseling en volkomen onvoorzien "trok de energie als een mist" in mijn lichaam van onder naar boven op, dusdanig dat er alleen nog maar een kring op mijn kruin over was. Het lichaam was totaal doorgankelijk geworden, het was "van mij afgevallen". Het centrum van bewustzijn had zich in de cirkel geconcentreerd. Plotseling werd deze door een bovennatuurlijke bliksem vernietigd, dusdanig dat voor een ogenblik mijn hele bestaan uitgewist was: het Absolute Niets. Onmiddellijk daarop was ik opgelost in de Oceaan van Transcendent Licht. Het Licht dat Ik Ben is tijdeloos en grenzeloos, eeuwig. Aangezien al mijn functies verdwenen waren, is er geen herinnering van over, alleen weten. De hele dag heeft Het geduurd. Niet alleen ikzelf was Erin ondergedompeld, ook mijn omgeving: het gras, de bloemen, de bomen, de mensen, de huizen, de wolken en de hemel maakten er deel van uit. Het Licht bleek alles-omarmend, niets uitgezonderd. Het is een Toestand van onbeschrijfelijke Vreugde. Totdat ik 's nachts (alweer) plotseling met een schok wakker werd en mij realiseerde dat ik mij een Zee van Angst bevond, een horrorscenario van een tijdeloze en grenzeloze grijs-zwarte hel overal om mij heen. Net als het Licht had ook de Verschrikking een numineus karakter. Het was het ultieme Tremendum. In een paar seconden stierf alles waaraan ik mij normaal kon vastklampen af: terwijl ik flitsen kreeg van wormen die mijn lijf opvraten en zelfs lijkengeur rook, terwijl ik tot op mijn botten ijskoude electrische golven voelde gaan, was mijn "ik" en alles wat ermee samenhing in de angstzee verdwenen. Het enige wat overgebleven was, was mijn helderbewuste aanwezigheid. Omdat ook deze voortdurend dreigde weg te vloeien - reden voor voortdurende paniek en wanhoop - werd ik gedwongen de hele nacht kaarsrecht overeind te zitten, "empirisch bewijs" voor het feit dat de Zenhouding de beste ondersteuning voor een helder bewustzijn is. De hele nacht duurde het. In die uiterste alertheid "trok mijn bewustzijn zich stukje bij beetje aan de angst op", dusdanig dat het eerste bij het eerste ochtendgloren even tijdeloos en grenzeloos was. Pas toen ebde de angst weg.   

1) Zie: www.the-great-learning.com boek "Het Verlichte Handelen", hoofdstuk "Lied van Vol-Ledigheid"

19. Wat is nu het schokkende nieuws? Antwoord: dat de Ultieme Realisatie Drievoudig is. Het bestaat uit het Absolute Niets, het Transcendente Licht en het Grote Sterven (Tibetaans: Delog). Waw, dat dit wel even tot mij door moest dringen spreekt voor zich. In feite heeft het ongeveer 23 jaar geduurd voordat de volledige betekenis tot mij doordrong. Het wonderbaarlijke is, dat ik toen pas een van de eerste regels van De Ultieme Soetra aux serieux kon nemen. Daar wordt immers gesproken van "De Grote Moeder" als de Ultieme Werkelijkheid. Al die tijd daarvoor dacht ik "nou dat zal wel" zonder dat er een licht bij mij opkwam. Pas nadat ik door eigen ellende - het leed dat ondanks de Verlichting niet opgehouden had te bestaan - besefte dat daar dus nog "iets achter moest zijn", pas toen daalde het verhelderende inzicht in. De betekenis van mijn Openbaring werd mij op slag duidelijk. In de eerste plaats waren het Licht en de Duisternis polaire ervaringen geweest. Als zij twee kanten van dezelfde medaille zijn, deel zijn van een tweeheid, dan kan Verlichting dus niet het Ultieme zijn. Ja, en zo was het ook. Alvorens op te gaan in het Grote Licht, was mijn bestaan immers voor een Moment uitgewist geweest. Die volgorde, zo begreep ik, was essentieel. Eerst het Absolute Niets, toen het Licht. Met andere woorden: in de Transcendentie gaat het Niets aan het Licht vooraf. Of omgekeerd: het Licht staat niet op ZichZelf, maar wordt uit het Absolute Niets geboren.    

20. Koortsachtig begon ik te zoeken naar ondersteuning voor mijn bevindingen. Ik wilde weten of er voorgangers waren geweest, die mijn Realisatie konden bevestigen. Na enig zoeken vond ik er een aantal, die vergelijkbare "stervenservaringen" hadden gehad1). Nergens echter een beschrijving van de Drievoudige Realisatie. Totdat ik "bij toeval" stuitte op mythen uit het legendarische Soemerië. Daar wordt gesproken van een "Grote Moeder". Er bleek een connectie te bestaan tussen deze beschrijvingen en de pre-historische tijd. Alle culturen hebben gemeenschappelijke voorouders, die zonder uitzondering "de Moeder" aanbeden als oorsprong van alle leven. Het mannelijke speelde in die begintijd een ondergeschikte rol. Vandaar dat uit die tijd alleen moeder- respectievelijk godinnebeeldjes zijn gevonden. Het verbluffende is, dat het gebied waarin zij opgegraven zijn zich uitstrekte van het uiterste westen van Europa tot en met Siberië, India en China. De latere culturen moeten dus alle een "herinnering" van de Grote Moeder in de collectieve ziel hebben bewaard. Het duidelijkst komt dit tot uiting in het Hindoeïsme. Daar wordt immers gesproken over de Wet van het Universum: de dynamische balans tussen creatie, bestendigheid en vernietiging als aspecten van het Uiteindelijke. Hoewel deze aspecten later zijn "gedegenereerd" tot aparte goden als Vishnu, Brahma en Shiva, blijkt de herinnering aan een oorspronkelijke "Kosmische Baarmoeder" nog springlevend. De parallellen met "mijn" Verwerkelijking waren evident. Het Absolute Niets was identiek aan het Kosmische Vacuum, in de "Oorspronkelijke Traditie" dus "Grote Moeder" genoemd. Het Grote Licht is het creatieve aspect van de Moeder, daar waar alle leven uit voortkomt, terwijl het Grote Sterven het destructieve aspect van de Grote Moeder is. Door "mijn" Drievoudige Realisatie is het geheim van de Grote Moeder - dat wat altijd in de nevelen van de mythe verhuld was gebleven - Werkelijkheid geworden. De vraag kwam in mij op, of dit op een of andere manier ook in het Boeddhisme zijn weerslag had gevonden.      

1) O.a. Nangsa Obum (Tibet), Ramana Maharshi en Teresa van Avila.

21. De Kosmos verheugt Zich, dat Haar oproep weerklank heeft gevonden. Verheug je dus op jouw beurt met mij. Wees er zeker van: alle stukken van de legpuzzel zijn op hun plaats gekomen. Is er eenmaal orde in onze Geest, dan zullen de andere levensgebieden volgen. Het is mij nu ook duidelijk geworden wat er met "Nirvana" bedoeld wordt. Ik was altijd al geintrigeerd door deze vage term. Op een of andere wijze had ik het gevoel, dat Sakyamuni Boeddha dat opzettelijk had gedaan. Ja, ik vermoedde dat hij er iets onder verbergen wilde. Pas nadat De Grote Moeder Zich aan mij had geopenbaard, vielen mij de schellen van de ogen. Immers, mij was duidelijk geworden, dat er achter Verlichting "nog iets was". Laat je niet verwarren door de terminologie. Immers Verlichting wordt ook wel Leegte genoemd. Waarom? Omdat in Verlichting het ego zich in de Oneindigheid oplost. Voor het ego is Verlichting dus "Leegte". Als het nu waar is, dat "achter Verlichting" zich de Uiteindelijke Werkelijkheid bevindt - Grote Moeder genoemd - dan kan het niet anders zijn, dan dat Zij de "Leegte achter de Leegte" - Nirvana - is. Net zoals het ego zich in Verlichting oplost, lost Verlichting ononderbroken op in de Kosmische Baarmoeder. Hoewel Boeddhisten onmiddellijk zullen meegaan met de stelling, dat ook Verlichting uiteindelijk "leeg" is - zij zijn dat immers aan hun stand verplicht - werpt dit wel enige vragen op. Immers, officieel is Verlichting het Absolute, de Boeddhanatuur, de Dimensie van de Grote Zekerheid, een die niet wordt geregeerd door de wet van samsara. De verklaring is deze. Het voortdurend sterven en opnieuw geboren worden van de Boeddhanatuur vindt plaats in de Eeuwige Dimensie, die van tijde- en grenzeloosheid. Omdat er geen tijd bestaat, sterft het Licht in hetzelfde Moment als dat het opnieuw geboren wordt. Als iets in hetzelfde Moment sterft en opnieuw geboren wordt, ontstaat er "naar buiten toe" de indruk dat het Absoluut is. Het lijkt alsof er niets afgaat en dat er niets bijkomt. Dat dit slechts illusie is, zal je nu duidelijk zijn. De conclusie is ver-rijkend: ook de Boeddhanatuur is onderworpen aan "de cyclus van geboorte en dood". Het lijkt op de tuinman die de dood wilde ontlopen en daarom naar een andere stad verhuisde, waar bij aankomst de dood op hem stond te wachten.

22. Voor de Sakyamuni Mind betekent dit een onverwachte wending. Het betekent dat niemand - ook niet de Boeddha's - kunnen ontsnappen aan de "cyclus van geboorte en dood". Is dat geen grap? Sommigen zullen het gevoel hebben dat het hele bouwwerk van de traditie op losse schroeven is komen te staan. Is het daarom, dat het begrip Nirvana altijd zo vaag gehouden is? Dat de Boeddha wist, dat zijn volgelingen de Waarheid niet aan zouden kunnen? Of - laten we er niet omheen draaien - dat hij daarmee zijn eigen inspanningen zou ondermijnen? Het verrassende is, dat in dezelfde traditie evidente aanwijzingen zijn, die erop duiden, dat er wel degelijk inzicht was in de Uiteindelijke Werkelijkheid zoals boven beschreven. Het is te vinden in de Prajnaparamita Soetra. In deze Soetra wordt de "Leegte" gepersonifieerd als een Godin, ook wel Volmaakte Wijsheid genoemd1). In feite symboliseert Zij - zonder dat zelf te beseffen - de Kosmische Baarmoeder, die geboorte geeft aan zowel de Boeddhanatuur alsook het manifeste universum, terwijl beide voortdurend naar Haar terugkeren:

1) Zij vertoont verrassende gelijkenis met de Godin van de Wijsheid uit de Bijbel: Sophia. Echter, zij vertegenwoordigt niet de "Leegte achter de Leegte", in de zin van "Grote Moeder". Zie daarvoor "Womb of the Buddhas".

"Zij is de Volmaakte Wijsheid die nooit geboren wordt en nooit terugkeert. Zij heeft Haar gelijke niet, op welk niveau dan ook. Zij is de Volmaakte Wijsheid die zonder geboorte geboorte geeft aan alle Boeddha's. Door middel van deze sublieme Ontwaakten, is het alleen Moeder Prajnaparamita die het wiel van de ware teaching draait".1)

1) Mother of the Buddhas: Meditations on the Prajnaparamita Sutra, translated by Lex Hixon (1993 Quest Books).

Ware Boeddha's zijn zij die weten waar zij vandaan komen en dat erkennen. Was dat niet de moeilijkheid voor Sakyamuni, de Boeddha die zijn vrienden vermaande hem niet meer met "vriend" aan te spreken?:

"Monniken, spreek de Zojuist Aangekomene (tathagatha) niet met de naam en aanduiding "vriend" aan! Een Heilige (arahant) is de Zojuist Aangekomene, een Volkomen Ontwaakte (sammasambuddha)".
                                                                                                              (Majjhimanikaya 26I p. 171)

De niet-autoriteit, die heimelijk de grote autoriteit wilde zijn?  Die zelf de redder wilde zijn, terwijl hij diep van binnen wist, dat er maar één Bron van Regeneratie is, namelijk de "Leegte achter de Leegte?" In dat geval zou hij zijn eigen Verwerkelijking hebben moeten relativeren. Hetgeen hij - zoals bekend - nooit echt heeft gedaan. Is er dan toch een evolutie in Bewustzijn? Als de Moeder de Bodemloze Grond van het bestaan is, dan zal Zij voortdurend geboorte schenken aan nieuwe Boeddha's, allen toegerust met "skillful means" afgestemd op hun specifieke taak. Vanaf het Moment dat zij de Moeder erkennen als de Laatste Oorzaak, staan zij zelf niet meer in het middelpunt. Hun Verlichting is geen Bron meer van hoogste autoriteit. Het is de Moeder die de Werkelijke Leraar is, terwijl de Boeddha's Haar gezondenen zijn. Hun taak bestaat erin de mensen de Weg terug naar Huis - naar de Moeder - te wijzen*. Ware Boeddha's verwijzen in hun teaching dus naar de Oorsprong. De Drie Juwelen worden dan uitgebreid naar Vier: "Ik neem toevlucht tot de Moeder, de Boeddha, de Dharma en de Sangha". De eerste Boeddha na Sakyamuni, die dit inzicht uitdraagt - ter meerdere eer en glorie van de Grote Moeder - is Maitreya Boeddha. Hij is het begin van de vernieuwing van de Dharma. Vandaar dat ik je oproep je Maitreya Mind te realiseren. Dit om gezamenlijk het Wiel - door de Moeder in gang gezet - in beweging te krijgen. Veel tijd rest ons niet meer.   

* De paralellen met de Graal zijn opvallend. Ook daar gaat het erom de eenheid met de Grote Moeder te herstellen. Het is de missie van existentiële helden als Maitreya en Parcival.

23. Inzicht in de werking van de "Leegte achter de Leegte" - het Kosmische Vacuum - draagt in belangrijke mate bij tot begrip voor de situatie waarin wij ons hedentendage bevinden. Vrienden, alleen iemand die erdoorheen gegaan is, kan daarvan getuigen! Maak je dus vrij van je bezigheden, je bestaande overtuigingen en je ambities. Zodat je ontvankelijk wordt voor de Boodschap van de Maitreya Mind. Als je open, bewust en ontvankelijk bent, kun je de Maitreya Mind diep in jeZelf bespeuren. Herken je het in jeZelf, dan zie je het vervolgens overal om je heen. Daarom kom ik tot je als vriend, dit om het meest Wezenlijke met je te delen. Mijn diepste drijfveer is het Beste in jou naar boven te krijgen. Laat ik dus beginnen met het meest belangrijke. Het is de erkenning van De Grote Moeder als Uiteindelijke Werkelijkheid. Haar Essentie is het Vacuum. Kenmerk van het Vacuum is, dat Zij niet te peilen is. Een duizelingwekkende Afgrond, het Absolute Niets, een ondoorgrondelijke Bodemloosheid, zo kun je Haar nog het beste voorstellen. Haar diepste Mysterie is Haar ononderbroken Zelf-ontlediging. Kun je dat vatten? Nee, natuurlijk. Geen nood, niemand kan dat. Hoe kan de Absolute Leegte "ZichZelf" ook nog eens ontledigen? Zet je verstand dus op nul en sta verwonderd stil bij het Mysterie. Haar ononderbroken Zelf-ontlediging heeft twee bewegingen ten gevolge. Een vanuit Haar "Centrum" naar de "periferie"" en een van de "periferie" terug naar Haar "Centrum". De eerste beweging is die van creatie en de tweede die van destructie. Laten we bij de creatie beginnen. Let op! Je kunt je dit als volgt voorstellen. Door uiterste Zelf-ontlediging wordt - zonder dat Zij er "Zelf" toe bijdraagt - het Eeuwige Licht, het Grote Bewustzijn, de Boeddhanatuur - geboren. Het is Haar "eerste emanatie". Daarom wordt zij de "Baarmoeder van alle Boeddha's"* genoemd. Boeddha's zijn dus de Zonen/Dochters van de Moeder. Niet zij, maar de Moeder is de Laatste Oorzaak. Dat dit verregaande consequenties heeft zal duidelijk zijn. Dat wat iemand tot een ware Boeddha maakt, is het inzicht dat hij of zij "in functie staat van". Boeddha's en Bodhisattva's zijn dienaren/ boodschappers van de Grote Moeder. Zij erkennen Haar als hun Oorsprong, Hoogste Autoriteit en Opdrachtgever. De eerste aanzet was te vinden in de Prajnaparamita Sutra. Toen werden er echter geen consequenties uit getrokken. Dit veranderde op slag bij het het ontvangen van De Ultieme Soetra en vervolgens in de Drievoudige Realisatie.

* Dat dit niet ver genoeg gaat: zie "Womb of the Buddhas".

24. Bij de Maitreya Mind staat Verlichting dus niet meer centraal. Het is de betekenis van de mythe die zegt, dat Maitreya Boeddha slechts na één wedergeboorte Verlicht zal raken. Anders dan bij Sakyamuni Boeddha dus. De laatste "verkreeg" "zijn" Verlichting door eigen inspanning, eigen ambitie. Zijn Weg was het beklimmen van de berg. Dat dit zijn weerslag vond in zijn teaching zal duidelijk zijn. Bij Maitreya Boeddha ging het net andersom. Zijn Verlichting kwam "plotseling en onverwacht" als uit heldere hemel. Het was op geen enkele manier "zijn eigen verdienste". Integendeel. Op verschillende plaatsen wordt steeds maar weer bevestigd, hoe "traag", "onbeduidend", "gewoon", "onzeker" en "niet al te slim" Maitreya was. Zijn Verlichting was een Geschenk. Een Geschenk krijg je echter alleen als je een "gever" erkent. En zo is het dus precies. Ontbreekt de overgave aan Dat-Wat-Hoger-Is, dan moet je het allemaal zelf doen. Daarom is de grootste valkuil van de Sakyamuni Mind de ambitie om de Verlichting te bereiken. Het heeft geleid tot zeer onwenselijke situaties. Het punt is namelijk, dat ambitie voortkomt uit het ego. Het ego voelt zich gefrustreerd, kan het leven niet accepteren zoals het is en verlangt daarom naar het "eeuwige geluk". Het heeft geleid tot verschillende vormen van ontaarding. Een nog zeer "onschuldige" is die van "instant kensho" oftewel het "spirituele vluggertje". Mensen die dat propageren beseffen niet, dat elke doorbraak die geforceerd wordt, betaald moet worden met overeenkomstige problemen bij de (latere) integratie. Iedere leraar die tot ware wijsheid gekomen is, weet uit ervaring, dat het bij de spirituele Weg niet om Satori gaat - dit is meestal een makkie - maar de daarop volgende noodzakelijke integratie van de persoonlijkheid in de nieuwe Identiteit. Pas wanneer je er klaar voor bent, kan de Transcendentie indalen. Het wordt van binnenuit aangegeven, wanneer de tijd rijp is! Het tweede grote euvel is, dat zelfs als je door middel van de "geforceerde methode" een doorbraak zou krijgen - wat natuurlijk regelmatig gebeurt - je onderliggende drijfveer daarmee niet uitgewist is. Vroeger of later - wanneer de initiële "roes" over is - komt de ego-ambitie weer naar boven. Sierde het ego zich vroeger op met een nieuwe das, auto of vriendin, nu werpt het zich op je spirituele "verworvenheid". Het gevaar is dat je je Realisatie voor je eigen karretje gaat spannen. In de traditie werden zulke uitwassen spontaan ingeperkt. Het was een gesloten systeem van normen en waarden, dat zeer alert op zulke probleemgevallen reageerde. Onze situatie staat daar diametraal tegenover. "To make a difference" is immers het "allerhoogste" streven. Vandaar dat hele horden zich "op Verlichting" hebben gestort. In plaats van het authentieke verlangen naar "Zijn", is het "hebben" de drijfveer geworden. Verlichting als object van hebzucht, wie had dit ooit kunnen vermoeden? Het is het absolute dieptepunt van de Sakyamuni Mind. Immers, de Verlichting was "alles wat hij had". Als deze nu gecorrumpeerd is geraakt - in handen gevallen van piraten - als de Bron van Bevrijding is vergiftigd, dan is hij reddeloos verloren. In feite was het zaad hiervoor reeds bij het begin gezaaid. De eenmaal ingezette verloedering kan nu echter niet meer gestopt worden. Het betekent het einde van een tijdperk. 

25. Het is echter nog een beetje erger. Boven hebbe wij vastgesteld, dat de nieuwe Boeddha Maitreya en alle die de Maitreya Mind realiseren, niet meer de hoogste autoriteit zijn, maar dienaren van de Kosmische Moeder. Zij hebben het "Eeuwig-Vrouwelijke" als Ultieme Werkelijkheid erkend en daaruit de consequenties getrokken. Het staat in schrille tegenstelling tot alle tantrische - hindoeistisch, taoistisch en boeddhistisch - praktijken, die het vrouwelijke ten eigen voordele misbruiken. Zij zijn hardnekkige overblijfsels van een 2500 jaar oude patriarchale cultuur, waarbij de BoeddhaNatuur als "ultieme" Verwerkelijking opgevat wordt. Kern van deze praktijk is de "onttrekking van vrouwelijke energie" om daardoor de Verlichting te bereiken. Spiritueel gezien is dat een "zonde" .....Je mag eenvoudigweg niet het Allerhoogste (op deze wijze) ontwaarden. Het ziet er zo mooi uit: die tibetaanse beelden, waarbij de man zijn spirituele orgasme bereikt. Weinigen realiseren zich, dat de vrouw die op zijn schoot zit - en hem helpt zich te realiseren - slechts een object is. Nadat de man zijn doel bereikt heeft, wordt zij eenvoudigweg in haar ellendige vrouwelijke bestaan teruggeworpen. Zij is op geen enkele manier een gelijkwaardige partner - al helemaal geen Godin - zoals je dat wellicht zou denken. Het tibetaanse Boeddhisme praktiseert dus geen "YabYum" of evenwicht, maar onbarmhartige uitbuiting. Deze staat daarom in radicale tegenstelling tot het Grote Moeder Boeddhisme, waarbij het immers om de verering van het Eeuwig-Vrouwelijke gaat.

26. Loof dus en prijs de Kosmische Moeder. Zij brengt bevrijding voor mannen EN vrouwen. Dat is het revolutionaire van de Terugkeer van de Grote Moeder. Zij "begreep" dat de mensheid niets meer had om op terug te vallen. Vandaar dat Zij onmiddellijk geboorte gaf aan de Maitreya Mind als Voertuig van verlossing uit onze benauwenis. De Maitreya Mind is vrij van ambitie. Dat is de betekenis van de mythe van Maitreya Boeddha. Zoals gezegd was zijn Realisatie het Geschenk van de Grote Moeder. De onderliggende drijfveer is niet die van ego-ambitie, maar dankbaarheid om zoveel ontvangen te hebben. Vandaar dat hij niet "opstijgt" zoals Sakyamuni, maar "afdaalt"  (uit de Tushita Hemel) naar de mensen. In plaats van zich ergens op te laten voorstaan, komt hij als vriend. Hij pretendeert niet "het centrum van het universum" te zijn, maar komt als afgezant van de Moeder, wiens instructies hij uitvoert. Vrienden, moge je Hart Zich openen om deze vreugdevolle Boodschap in je op te nemen! Laat de alchemie van je diepste verlangen deze Boodschap omvormen tot het puurste goud. Opdat je van een bedelaar in een koning zult veranderen, een die zijn schatten onzelfzuchtig uitdeelt aan de behoeftigen.          

27. Om een werkelijk diep inzicht te verkrijgen, moeten we teruggaan naar het Kosmisch Vacuum. We hebben vastgesteld, dat op miraculeuze manier de Boeddhanatuur uit de Diepte van de Baarmoeder geboren wordt. Deze wordt daarom ook wel Haar Lichtlichaam genoemd. Door de achterliggende "push" vanuit het Vacuum - Haar "drang naar manifestatie" - wordt vervolgens uit het Lichtlichaam de zichtbare wereld geboren. Omdat de laatste uiteindelijk tevens uit het Vacuum voortkomt, noem ik het universum Haar "Materiële Lichaam". Kun je het volgen tot hier? Anders leg je de tekst even weg en laat je de gevoelens, intuities etc. die mogelijkerwijs opkomen tot je doordringen. Is er enige resonantie te bespeuren? Okay, om nog even verder te gaan: als het Materiële Lichaam uit het Lichtlichaam voortkomt - wat dus zo is - dan is het eerste - het universum, de wereld - de inhoud van het Grote Bewustzijn. Net als gedachten zich in jou afspelen, heeft de zichtbare wereld zijn thuis in het Ene. Het Bewustzijn blijkt allesomarmend te zijn. Het is het natuurlijke thuis van alle levende en niet-levende wezens. Kom je tot Bewustzijn, dan kan het dus niet anders zijn, dat je vanaf het allereerste ogenblik de wereld omarmt. Scheiding aanbrengen tussen de Geest hier en de wereld daar komen niet overeen met de werkelijkheid. Dit is in overeenstemming met onze praktijk van meditatie. Vanuit het pijnlijke besef van vervreemding en afgescheidenheid - ons existentiële lijden - herstellen wij het contact met de verloren gegane werkelijkheid: Hemel, aarde en de gemeenschap. Aldus doende blijkt er een voortdurende terugkoppeling tussen Vat en inhoud te bestaan. Wanneer ik in bewuste aandacht ben en ik laat het waargenomene - de zintuigelijke indruk, de emotie - toe, dan zal mijn bewustzijn zich daardoor verruimen, terwijl (de energie van) "het object" in mijn ruimte oplost. Heb je dit eenmaal ontdekt, dan weet je dat er geen verschil is tussen binnen en buiten. Dan maak je niet de fout, dat je "terwille van je innerlijke proces" de buitenwereld buitensluit. Dat innerlijke proces bestaat nu juist bij de gratie van indrukken uit de "buitenwereld". De laatsten zijn niet alleen voortdurend nieuwe uitdagingen - vroeger moest je naar de Himalaya om stil te kunnen zijn; tegenwoordig is het juist het geluid waardoor je makkelijker in de stilte plonst, om te ontdekken dat je stilte uiteindelijk alles omarmt, ook het geluid - maar ook geschenken. Het beste bewijs hiervoor zijn al die verlichtingsverslagen, die steeds maar weer getuigen van "opeens hoorde ik een vogel zingen", "ik liep door het bos en plotseling kwam er een zonnestraal door de bomen", "toen ik die en die zin uit dat en dat boek las", "toen ik aan het sterfbed van mij vader zat", "toen ik stil was en plotseling deze schok kreeg".....toen plotseling en geheel onverwachts brak Het in mij door....Wie zou dit beseffende de "buitenwereld" nog willen missen?

28. Het omarmen van jezelf en de wereld, zien dat dit de natuurlijke Staat van het Bewustzijn is, is dus het volgende kenmerk van de Maitreya Mind. Er is echter nog een Weg te gaan. We knopen aan bij het begin van de vorige paragraaf. Wat helpt is inzicht in het kosmisch proces. Op zijn weg (van het universum) van de Bron naar verdere manifestatie wordt met het toenemen van de afstand de band met de Oorsprong steeds losser. Het traject gaat van de compactheid van het Lichtlichaam tot de gefragmenteerde maatschappij van tegenwoordig. Deze laatste is nu zo in kleinste delen opgesplitst, dat het uit elkaar begint te vallen. Het is de kosmische oorzaak van de desintegratie en het verval, zoals zich dat hedentendage afspeelt. Het is het teken dat dit proces van manifestatie zijn grenzen heeft bereikt. Heeft het zijn grenzen bereikt - en alles wijst daarop - dan slaat het kosmische proces om in zijn tegendeel. In plaats van verder uit te dijen - expansie - wordt "de weg terug" aanvaard. Dit wordt involutie of inkrimping genoemd. De nadruk bij de Weg terug naar de Oorsprong ligt niet op Creatie, maar op Destructie. Immers, in dit proces wordt al het oude, gefragmenteerde, zieke, verloederde door de Leegte verder afgebroken en vernietigd. Je hier tegen verzetten getuigt van onwetendheid omtrent het kosmische Proces. En daar komt nog iets bij. Het kenmerk van het fragmentatieproces - het je steeds verder verwijderen van de Oorsprong - is dat je ook innerlijk steeds verder vervreemdt van je ware Zelf. Het wordt weerspiegeld door de laatste 500 jaar, waarin het Zijn uit elkaar viel om plaats te maken voor het hebben. Het ophopen van "meer, meer en nog meer" kan het verlangen  naar het verlorengegane Zijn nooit bevredigen, vandaar dat het uitgroeide tot een obsessie. Hoe kun je nu met het kopen van nieuwe kleren je verlangen naar liefde bevredigen? Zulke dingen lopen keer op keer op een teleurstelling uit. Het punt is, dat de meesten van ons dit weten. Vandaar dat de tijd gekomen is, om uit je ervaringen de juiste conclusie te trekken. Doe je dit niet, dan zal de Moeder je ongetwijfeld hiermee confronteren. Onze ophopingen hebben namelijk de tolerantiegrens van Haar Leegte ruimschoots overschreden. Terwille van de kosmische Balans kan Zij niet toelaten, dat deze nog verder ontregeld raakt.

29. Zie je dit in, dan komen "afbraak en verval" nog weer in een heel ander licht te staan. In de eerste plaats is het een proces, dat het individuele leven ver te boven gaat. Als je ermee accoord gaat, dat optimaal leven gelijkstaat met het "in harmonie-zijn met de Kosmos", dan kan het niet anders, dan dat je je aan dit proces ondergeschikt maakt. Dooor inzicht in het gebeuren - het teruggaan naar de Bron - zul je ook niet de behoefte voelen je hiertegen te verzetten. Integendeel. De bewuste mens zal dit als kans aangrijpen om zich van opgehoopte ballast te ontdoen. Temeer, omdat je - als je eerlijk bent - je moet erkennen, dat het mede door je eigen toedoen is, dat deze ophopingen überhaupt konden ontstaan. Tenslotte heeft ieder individu de keus om zich al of niet van het Zijn af te keren. De Ommekeer is dus tevens een moment van persoonlijke spijt. Natuurlijk zag (zie) je de afbraak om je heen. Wist je dat onwetendheid, hebzucht, onverschilligheid de aarde steeds verder vernietigde. Misschien heb je je afzijdigheid zelfs gerationaliseerd door het napraten van "boeddhistische wijsheden" als de leer van de vergankelijkheid, de leer van no-mind, de vijf aggregaten of de leer van het niet-ingrijpen. Terwijl je al je energie investeerde in je persoonlijke bevrijding, takelden de bomen om je heen echter steeds verder af. Je mag jezelf daarom gelukkig prijzen wanneer je berouw voelt over je gemakzucht, nalatigheid en lafheid. Het zou wel eens kunnen zijn, dat het (boeddhistische ) taboe op voelen ertoe bijgedragen heeft, dat dingen gewoon niet tot je doordrongen. In dat geval word je uitgedaagd je meest dierbare uitgangspunten - de Sakyamuni Mind - opnieuw grondig aan een onderzoek te onderwerpen. Was je wel voldoende kritisch of slikte je alles wat je leraren je voorhielden? Als je huis op de verkeerde fundamenten is gebouwd, dan kan de rest er nog zo mooi uitzien, maar dan zal je huis vroeger of later toch instorten.    

30. Dat we uiteindelijk weer bij de kern - het vraagstuk van het lijden - uitkomen, zal je dus niet verbazen. Het vermoeden bestaat, dat de Sakyamuni Mind - ondanks alle "verbeteringen" c.q. veranderingen die er later in de teaching zijn aangebracht - het lijden niet kan accepteren. Dat dat zijn probleem is. Natuurlijk wordt er benadrukt, dat lijden slechts het kenmerk van de onbewuste geest is. Dat wanneer je ontwaakt het lijden ophoudt te bestaan. Dat is correct, maar daar gaat het hier niet om. Het punt is, dat ook al slaag je hierin, dat de onderliggende drijfveer - het jezelf willen bevrijden van het lijden - als onderstroom onveranderd in je onderbewuste aanwezig blijft. Dus moet opnieuw de vraag naar het wezen van het lijden gesteld worden. Is het lijden slechts een hindernis op weg naar bevrijding of heeft het ook een "inherente waarde?" Bij de Sakyamuni Mind lijkt het eerste het geval te zijn. Vandaar dat zijn hele systeem erop gericht is, om het lijden - hoe het verder ook gedefinieerd moge worden - te overstijgen. De vraag is, of dat meest wezenlijke uitgangspunt wel juist geweest is. De oorzaak blijkt bij de Vier Nobele Waarheden te liggen. Daar worden twee dingen tegenover elkaar geplaatst. Enerzijds is er het lijden en anderzijds de opheffing van het lijden. Dit impliceert een waarde-oordeel: lijden is ongewenst en opheffing van het lijden is gewenst. Het punt is nu, dat de hele idee, dat het lijden opgeheven, opgelost zou moeten worden niet klopt. Het gaat voorbij aan wat het lijden voor je zou kunnen betekenen. Er wordt dus bij voorbaat uitgegaan van het feit, dat het lijden nutteloos is. Vandaar die obsessie om het lijden te analyseren. Het wordt tot in al zijn onderdelen ontleed, met de bedoeling dat het zo geneutraliseerd kan worden. Het lijkt op de aanpak van de psychiater. Ook deze ontleedt jou - aan de hand van zijn theorie - in de hoop, dat de "oorzaken" van je probleem gevonden worden. Ook heeft hij dezelfde drijfveer. Er is een probleem en dat moet opgelost worden. Mocht dat in een tijd, dat er nog weinig begrip was over de functie van de mind in ieder geval iets van nut hebben gehad; in onze tijd waarin we onszelf al helemaal stuk-gerationaliseerd hebben, blijkt het gewoon een teveel van het "goede" te zijn. De Sakyamuni Mind is dus in die zin "optimistisch"....dat het denkt dat het lijden "opgelost" kan worden. Door inzicht in het Kosmisch Vacuum weten we nu, dat dit een illusie is. Zelfs op het "hoogste niveau" - Verlichting - is alles onderworpen aan de Cyclus van Geboorte en Dood.

31. A recent TV interview with Mattieu Ricard (19/8/2010, 3sat), famous Buddhist monk and close ally of the Dalai Lama (unfortunately) shows how Buddhism is further drifting away from spiritual Truth. He declared the aim of Buddhism to be twofold: "the pursue of happiness, while trying to get rid of suffering". Although surely aimed at attracting more people, this kind of populism will inevitably undermine Buddhism further. First of all the innermost drive of people isn't "happiness" . Where people really long for is to search for Truth. They want to know the deepest Truth about themselves and the world. "Trying to get rid of pain" (again a PR stunt) shows how much Ricard (the Dalai Lama) set on proselytizing through trying to attract the masses. They know that superficially people live according to the pain/pleasure principle, something Western psychology is stressing for more that one hundred years. They will fail, though. Because true Buddhists will not accept "happiness" as the highest Truth, while the masses have countless other ways to pursue it. It will not need Buddhism for it. In fact, a person who's life's aim is "to pursue happiness, while getting rid of suffering" is caught in self-centered desire. It creates an permanent inner conflict, something which we in the West call neurotic!* It also stresses the necessity of transforming the Sakymuni Mind which indeed aims at getting rid of suffering through escaping from the "cycle of life and death". The point is, that mankind will enter a period of time in which suffering cannot be avoided. On the contrary, it will come as a surge upon them (for one third of the population this is already the case). A simple "avoidance" will prove to be based on ignorance i.e. too superficial. Because what is needed is insight about the nature of suffering. People will desperately ask for the "why". At this point Buddhism will loose its leadership, because it has the wrong answer. Suffering that we people inflicted upon ourselves through our ego-actions has to be overcome by (painfully!) accepting it. We have caused it, so we have to take responsibility. We have to know its origin and its nature. It is part of us, therefore we cannot simply "get rid of it". On the contrary, once being aware of, acknowledged and felt, it has to (once again) become integrated. It is a major step on the way of becoming Whole, first ourselves, then the world "around us".

* Again, I am aware that Ricard is using his "principles" only as a strategy to attract people. Once they are involved in Buddhism, deeper truths will be shown to them. This split between "strategy" and "true aims" will prove to be a failure. though. In the rough times ahead mankind needs leadership, rather than PR stunts

32. Door het lijden uitsluitend als hindernis te zien, ontgaat ons de betekenis ervan. Nu kun je dat Sakyamuni Boeddha niet eens erg kwalijk nemen. Voor Aziaten - en ik ben gehuwd met een - is lijden toelaten "onnatuurlijk". Zij handhaven ten koste van alles de (sociale) harmonie. Alles wat "stoort" wordt weggeduwd, zo perfect, dat de prijs die je er innerlijk voor moet betalen niet eens wordt gevoeld. Het is dus logisch, dat zij nooit een model hebben ontwikkeld, waarin het lijden positief wordt gewaardeerd. In een cultuur als de onze daarentegen snakt men - niet naar nog verdere afsplitsing en analyse -  maar naar synthese en heelwording. Wij hebben behoefte aan integratie. Vrouwen zijn de eersten die dit zullen beamen. Haal je even de Wet van het Universum voor de geest: het dynamisch evenwicht tussen creatie, bestendigheid en destructie. Terwijl het mannelijke (archetypisch gezien) een afspiegeling is van "sterven en opnieuw geboren worden" (wat vrouwen fysiek al in zich dragen door de menstruele cyclus), liggen de talenten van vrouwen over het algemeen op het relationele vlak. Zijn zijn een afspiegeling van Moeder's levensweb, het geheel aan onderling samenhangende verbanden. Terwijl vrouwen de substantie van het leven uitmaken, hebben mannen de opdracht dienstbaar te zijn. Omdat het de vrouwen zijn, die midden in het leven staan - nog altijd valt hun de zorg voor gezin, kinderen, opvoeding, gezondheid etc. toe - kunnen met name zij zich niet aan het dagelijks leven onttrekken. Daarom is de Sakyamuni Mind in feite een luxe hobby voor mannen. Omdat vrouwen het lijden wel moeten aannemen, zijn zij er echter geenszins slechter af. Mannen zullen dit moeilijk toe willen geven. Maar vrouwen zijn over het algemeen wijzer, verstandiger, gevoelsrijker, adequater, zelfstandiger en moediger dan mannen. Iets waar kennelijk 2000 jaar patriarchale religie geen verandering in aan heeft kunnen brengen. De ironie is dus dit. Al die tijd meden mannen de "cyclus van geboorte en dood" als de pest en werden vrouwen van de "bevrijding" buitengesloten. De hoofdreden was, dat zij verantwoordelijk waren voor het rad van wedergeboorte, iets dat je gevangen hield in de wereld van samsara. Deze zelfde "cyclus" - juist als je geen keus hebt en deze wel moet accepteren - blijkt nu de basis te zijn van het bestaan. De wereld op zijn kop!

33. Er zit dus ergens een blinde vlek. De Sakyamuni Mind faalt in een tijd, dat lijden wel geaccepteerd moet worden1). Dus is er een ander "model" nodig om zinvoller met lijden om te kunnen gaan. Nu dat het leven aan alle kanten desintegreert, hebben we geen behoefte aan verdere rationalisering. Omdat we vervreemd zijn van het leven, snakken we ernaar om het contakt ermee te herstellen. Beste vrienden, dat is de winst van de Maitreya Mind. Oppervlakkige gedachten kun je inderdaad gewoon voorbij laten gaan. Met "dieper liggende" emoties is dat echter vaak niet mogelijk. Waarom? Omdat zij gekoppeld zijn aan weggestopte angst, verlangens, pijn en woede uit het verleden. Deze zijn niet weg te toveren met bezweringsformules als de "vijf aggregaten"2). Om inzicht te krijgen moeten zulke complexen gevoeld worden. Zonder eigen ervaring kunnen zij niet worden geintegreerd. Daarbij helpt het besef, dat emoties in het algemeen energieën zijn, die zo heftig waren, dat je ze toen (in je kindertijd) niet kon toelaten. Het is de reden dat zij buitengesloten zijn. Aangezien het ego de functie heeft ze eronder te houden (door de onderliggende angst voor het doorbreken ervan: een onverwacht nuttige functie!) kan het lang duren, voordat zij weer naar de oppervlakte komen. Iets wat wel gebeurt als je op de spirituele Weg bent en opengaat. Hoe meer je bewust wordt, hoe meer er van de onderdrukte inhoud door kan komen. Hoe groter nu de innerlijke afstand tussen jou - de innerlijke waarnemer - en je psychische processen, des te minder de angst is er om door hen overspoeld te worden. Dit is de oorzaak van het feit, dat het vooral in het begin van je spirituele praktijk eerder heftiger en chaotischer wordt en de verwachte innerlijke vrede en balans nog even uitblijft. Je staat dan voor de keuze om ze opnieuw te onderdrukken (wat met intensieve meditatie eventueel mogelijk zou kunnen zijn....) of ze bewust toe te laten. Wat kan helpen is het inzicht, dat deze emoties niet toevallig uit de hemel zijn komen vallen (en je ze dus zou kunnen afdoen als lastige hindernissen, waar je geen boodschap aan hebt), maar dat zij je eigen stiefkinderen zijn, delen van jezelf die je in het verleden hebt afgewezen c.q. hebt moeten onderdrukken. Deze delen van jezelf horen erbij. Je voelt daarom verantwoording voor het feit, dat ze alsnog geintegreerd moeten worden. Dus laat je ze bewust toe. En dat niet alleen. Omdat het delen van jezelf zijn, voel je een sterke motivatie ze tot op de grond te willen leren kennen. Die drijfveer maakt, dat je je (natuurlijke) weerstand kunt opgeven. Het wonder is dit. Door het "onaanvaardbare te aanvaarden", ontdek je de positieve kant ervan.

1) Omdat de Boeddhisten de persoonlijkheid niet erkennen, is er ook niets om te integreren. Zij worden dus nooit (echt) met hun onvolkomenheden geconfronteerd.  Deze worden daarentegen simpelweg genegeerd.  Dit is niet alleen oorzaak van spirituele aanmatiging, maar verhindert tegelijkertijd verdere "groei". De Sakyamuni Mind - zou je kunnen zeggen - is een systeem dat in Verlichting is blijven steken.

2) Op zichzelf een correcte analyse.

34. Om iets te leren kennen (van jezelf) moet je het eerst (goed) gevoeld hebben. Is dit niet een wijsheid die wij in het Westen - vaak door vallen en opstaan - hebben geleerd? Daarom voelen steeds meer mensen weerstand, als hun die kans wordt ontnomen. De wereld op zijn kop voor aanhangers van de Sakyamuni Mind. Heeft niet de laatste ons juist hiervoor - ongetwijfeld met goede bedoelingen - willen behoeden? Wij willen echter niet meer in een verklaringssysteem worden geperst. Hij ontneemt ons hierdoor namelijk de mogelijkheid om de (emotionele) diepte c.q. de intensiteit van het leven te ervaren. Uit diepte ontstaat passie en uit passie kracht. Allemaal eigenschappen waarnaar wij - burn-out als wij zijn - intens verlangen. En terecht. Om de crisis van vandaag het hoofd te bieden, ja deze als een kans te zien om "een volgende sprong in evolutie te kunnen maken" heeft de mensheid groot belang bij "gepassioneerde Ontwaakten", mensen die hun heelheid door kunnen trekken naar de wereld. Ja, maar zul je zeggen: de prioriteit is toch bewustwording, daar draait toch alles om? Nu, ook dat heeft de Boeddha logischerwijs niet kunnen ontdekken. Namelijk, dat er een positieve terugkoppeling bestaat tussen helder gewaarzijn en emoties1). Tot voor kort waren we nog in de veronderstelling, dat emoties de aandacht alleen maar afleidden. Niets is minder waar. Als je gewaar-zijn stevig in het lichaam verankerd is - hetgeen een voorwaarde is (zie boven de uitleg over het voelend gewaarzijn) - dan blijkt er een positieve terugkoppeling te bestaan tussen de emotie en je bewustzijn. Het geheim is, dat om de emotie toe te kunnen laten je bewustzijn zich wel moet verruimen, dit om de natuurlijke afweer tegen pijn, woede en angst te overwinnen. Hoe beter je de emotie kunt toelaten, des te ruimer je bewustzijn. Dit is speciaal het geval bij de zogenaamde "negatieve" emoties. Daar is de weerstand het grootst en dus ook het profijt. Dus zeg je "dank je wel" tegen je (negatieve) emoties. Als je "dank je wel" kunt zeggen tegen je "negativiteit", wat kan er dan nog stuk gaan in het leven? Beste vrienden, dit is zeer belangrijke ontdekking en een belangrijke hoeksteen van je Maiteya Mind. Breng het in de praktijk en je zult het zelf ontdekken. Overigens word je al doende duidelijk, dat het integratieproces onontbeerlijk is voor je spirituele groei. Hoe kun je nu "ontwaakte spelen" als er nog grote brokken onverwerkt materiaal in je binnenste verborgen ligt? Dit is vragen om moeilijkheden. Bijvoorbeeld kan een onverwerkt aspect - haat bijvoorbeeld - alle energie van je opengaan naar zich toe zuigen. Waardoor het zich met iedere opening verder opblaast. Todat het zo sterk wordt, dat het in een onverwacht moment de regie overneemt. Licht slaat dan plotseling om in duisternis. Overigens: door je eigen niet-geaccepteerde delen te omarmen, wordt de basis voor het mededogen gelegd. Hoe kun je immers je medemensen liefhebben, als je je eigen stiefkinderen niet eens in de armen kunt sluiten?

1) Verdere voordelen van het bewust toelaten zijn o.a.: de aard en de achtergrond van je emoties leren kennen; steeds grotere integratie c.q. heelwording; afbreken van je weerstand, zodat er een overschot aan energie ontstaat en het verrijken van je creatieve mogelijkheden.

35. Summarizing the most crucial thing. "Birth and Death" appears to be the Ultimate Law of the Universe. Even on the hitherto "highest" level - Buddhahood - Enlightenment is uninterruptedly disappearing into the Bottomlessness of the Cosmic Womb Beyond, while constantly being reborn out of it. Because it happens in timelessness, death is replaced by birth in the selfSAME Eternal Moment, so that it SEEMS that Buddhahood - "contrary to the world of samsara" - is unchanging, as the official doctrine claims. In Reality it is NOT. Buddhism itself had once recognized this Truth, calling the Ultimate "Emptiness beyond Emptiness " or "Nirvana". However, in the course of time, together with the increase of spiritual ambition, this Truth was "forgotten". It means......that "escaping from birth and death" is an illusion. Note! on all other levels the "lower" level is dying into the "higher" as well. Awareness is dying into Satori, while Satori dies into Enlightenment. On a more basic level awareness is observing the ongoing flow of thoughts, emotions and desires, the latter also dying and being born. "Officially", this is "samsara" or the "world of impermanence", something that has to be "overcome" in order to attain Enlightenment. The Truth is just the other way round: both the flow, the observing awareness as well as Enlightenment.... belong to the selfsame Law of Birth and Death..... The Cycle of Birth and Death thus ruling the whole Cosmos, nothing excluded. The grave consequence is that the universal aim of Buddhism is based on a false predicament. Or worse, because by escaping from "birth and death" one withdraws him/herself from the beneficial effects of Cosmic Destruction. The latter as we know now is essential for breaking down the ego. Contrary to Buddhahood Absolute Nothingness ("Cosmic Womb") cannot be realized, attained or possessed. While ego-identification with Enlightenment - even after Enlightenment the ego comes back, a carefully kept secret - has led to the patriarchal power structure during the ages. Thus the irony: by combatting the ego (its way...) Buddhism has in fact promoted it! The cause is that it hasn't taken its own basic principle seriously. Not those who try to "escape from birth and death" but who advocates it, possess the Truth. These are in sequence: All those who acknowledge the Cosmic Mother as Ultimate Reality; those who selflessly serve Her with u.a. Maitreya Buddha as the most prominent one, founder of Great Mother Buddhism or Ekayana; those in general who have accepted "Death and Rebirth" as THE guideline for life ("Stirb und Werde" J.W.Goethe); those women who cherish their female natural cycles and..... nature as a whole, its ongoing regeneration and therefore sacredness.

"In Buddhism women are closer to birth and death and thus
are considered ambiguous and dangerous"
(Ortner)

36. The „goal“ of your path is the Awareness of Cosmic Law, accepting "Birth and Death" as the Ultimate Truth. By taking refuge in it continuous breaking down of the ego with subsequent rebirth of the True Self is guaranteed. It is the main aim of Maitreya Mind. It is a consequence of working on becoming aware, (personal) integration and selflessly serving the other as a life-long "project". In it you don’t evade suffering. On the contrary. Supported by the insight that this is inherent in a time in which everything old is being torn down you work in accordance with the “cosmic purpose”. We are individually and collectively heading towards Nothingness. Instead of creating deepest fear we turn towards this Nothingness in order to be reborn, renewed or transformed in the Depth of its Void. So by returning to the Great Mother everything will abruptly change. Does Her Essence – the Void – not invite you to let go of everything old – to “die” – in order to be reborn again? To conquer death: not by overcoming it, but by allowing it to happen. In the centre is the acceptance of reality as it is without wanting to change anything. No escapes anymore! This is the only way to overcome our fear of Nothingness – our biggest inner obstacle. Once our New Self is reborn the next step is to reintegrate it into the web of life of the Mother. Hasn’t the existential suffering alienated us from reality, not only on a vertical but also on a horizontal level? So simply waking up is not enough. Those who do so refuse to give up their individualism – now adorned with a new quality.... No, the ultimate fulfilment is to become part of the Whole again and this on every level. The art of living is the integration of all dimensions. There is no separation between “spirituality” and the world. Everything is part of the all-embracing Cosmic Law. E.g. it is not a question of pursuing awareness on the one hand and “doing something for the world on the other”. Since the world is the content of your awareness you spontaneously embrace everything. It is the essence of compassion. In the New Era which has started rightnow the new Teachers are the Cosmic Mother and Her closest servants, women and nature. The Message of the Mother is spreading rapidly. So the situation is not as gloomy as you think. What is important is that everybody comes out of his cocoon in order to connect with each other. This is the priority of our time. This is what will neutralize our existential suffering – individualism and materialism. This is what puts the Dharma into movement again. Everything according to the motto of “unity in diversity”. Unity is the Great Mother, the Only one – I’d like to emphasize on that – who can bring together all fractions. So let’s praise the Mother!

JAI MATA DI
(May the Mother prevail)

HOME

Last revising: 09/17/12