Q & A 9
Hemel en aarde
Vraag: U hebt het vaak over zelf-verslaving. Wat bedoelt U
daarmee?
HMS: Dat je niet weet wat ik daarmee bedoel.
Vraag: De toestand van onwetendheid?
HMS: Onwetendheid en zelf-verslaving zijn twee kanten van
dezelfde medaille. Het is een gevolg van afwezigheid van bewustzijn, van bewuste aandacht.
In onwetendheid weet je niet dat je de innerlijke waarnemer bent, dus ook niet dat deze
voortdurend op sleeptouw genomen wordt door gedachten, emoties en verlangens. Je bent
voortdurend in trance, afgesneden van je diepere Zelf, je lichaam en je directe omgeving.
Dit is het existentiele lijden der mensheid.
Vraag: Is dat wat U ontworteling noemt?
HMS: Ja.
Vraag: Wat zijn hiervan de gevolgen?
HMS: De gevolgen zijn niet te overzien. Immers, de
gedachten etc. zijn sterker dan jezelf. De eerste worden vervolgens honderdvoudig
versterkt door de invloeden van de verslavende omgeving: advertenties, afleiding,
consumisme, de virtuele wereld, "vooruitgang", hebzucht en ambitie. Het gevolg
is dat de mensen totaal zijn overgeleverd aan krachten van buitenaf.
Vraag: Het valt mij op, dat U niet alleen over het Zelf
spreekt, maar ook over het lichaam. Waarom is dat zo belangrijk?
HMS: Omdat we op tweevoudige wijze deel zijn van het
Geheel: met onze geest in de grote Geest en met ons lichaam in de aarde. Vanaf het moment
dat je je vervreemding beseft, verlang je ernaar die oorspronkelijke eenheid te
herstellen. Je weer invoegen in het Geheel, daar gaat het om.
Vraag: Ik heb behoefte met mijn verstand te begrijpen,
waar U het over heeft. Mag dat?
HMS: Hoe meer het verstand begrijpt, des te zwakker het
verlangen de eenheid te herstellen. Veel belangrijker is de innerlijke
drijfveer.
Vraag: Ik lijd inderdaad aan het contactverlies met de
werkelijkheid, ik voel mij eenzaam en geisoleerd. De zin van het leven zie ik niet zo.
HMS: Hoe dieper je pijn, des te sterker je verlangen naar
eenheid. Vandaaruit zet je je eerste stap: het herstel van contact met je lichaam. Dit
gaat door middel van voelend gewaarzijn: zitten op je stoel, je ontspannen en je
achterwerk voelen.
Vraag: Dat klinkt weinig spectaculair.
HMS: Lichaams- en omgevingscontakt en helder gewaarzijn
gaan hand in hand. Hoe meer je openstaat voor gewaarwordingen, des te ruimer je
bewustzijn. Het gaat om voortdurend kijken en voelen, voelen en kijken: het voelen van je
voetzolen als je loopt, het voelen van je rug als je ligt etc. De ontdekking is dit:
Leegte en energie hebben een positieve terugkoppeling naar elkaar. Hoe intensiever de
gewaarwordingen, des te helderder, ruimer je bewustzijn en viceversa. Tot het moment, dat
je je lichaam overstijgt.
Vraag: Wat is er dan?
HMS: Je moet dus eerst je lichaam zijn, voordat het van je
"afvalt". Wat er dan is, is puur Zijn. Het criterium voor dit Zijn is zijn
inclusiviteit. Conclusie: het lichaam, de natuur, de aarde bevinden zich niet buiten het
Zijn, maar zijn er deel van. Alles, niets uitgezonderd is inhoud in de ene, eeuwige
Ruimte.
Vraag: Gaat dit proces altijd via je lichaam?
HMS: Dat hoeft niet. Het "gaat" ook via niets
doen. Je Bent immers al Dat waar je naar verlangt. Realisatie is één-Zijn met Wat je ten
diepste Bent.
Vraag: Niets ondernemen, nergens naartoe gaan, wat blijft
er nog over?
HMS: Je laten zakken in Dat-Wat-Je-Van-Eeuwigheid-Bent.
Vraag: Hoe kun je je laten zakken in iets wat je niet
kent?
HMS: Je onvoorwaardelijk toevertrouwen aan het Onbekende,
zonder voorbehoud, zonder dat er nog iets van jezelf tussenzit.
Vraag: Dat lijkt mij nogal angstig.
HMS: Ja, het ik - je identiteit - is bang om zich in het
Onbekende te verliezen. Het weet intuitief, dat het daar geen stand houdt. Er is de moed
van een rups voor nodig: sterven zonder te weten dat je als vlinder wedergeboren wordt.
Vraag: Doodsverachting?
HMS: Ja, dat is de weg van de held(in). Andere wegen zijn
die van helderbewuste aanwezigheid en liefdevolle overgave.
Vraag: Kunt U mij dat uitleggen?
HMS: Het eerste is ontspannen en daarin voortdurend helder
gewaarzijn, waardoor het laatste zich verruimt; het tweede je in vertrouwen overgeven aan
het grote Geheel.
Vraag: U zegt het zo simpel.
HMS: Het is alleen simpel, wanneer de drijfveer erachter
sterk genoeg is. Meestal is daar de pijn van de afgescheidenheid: het vervreemd zijn van
je ware Zelf voor nodig. De meest gunstigste situatie is die, waarin je geen kant meer op
kunt.
Vraag: Geen kant meer op kunt?
HMS: Als al je mogelijkheden op het huidige niveau zijn
uitgeput, en je innerlijke spanning neemt toe, is er alleen nog de sprong in de andere
Dimensie mogelijk.
Vraag: Dus moet ik mijn ellende maar laten ophopen.
HMS: Niet alleen laten ophopen, maar ook nog toelaten,
voelen en omarmen, terwijl je tegelijkertijd de waarnemer blijft. Op een gegeven moment
stroomt er zoveel in, dat de waarnemer zich (plotseling) verruimt. Uiteindelijk zeg je
daardoor "dank je wel" tegen je ellende. Het gaat niet om vermijden van pijn,
maar om het transformeren ervan.
Back
| HOME
| Autobiography | Personal
Reactions | Picture Gallery | Poetry | Q & A online
|