Ontsnapt uit de hel van de toekomst

"Vision of A New Culture"
The Great Learning

1. In 1992 begon het. Mijn vrouw en ik kregen gelijktijdig klachten. In het begin vooral bij het opstaan. Wij werden beiden onverklaarbaar moe, de hele dag door. Vaker zat ik uren lusteloos op de bank of lag als verlamd op het bed, niet in staat om ook maar iets te doen. Moe, moe, moe zonder te weten waardoor het komt, is een rare gewaarwording. Bij het lopen hadden wij beiden een „onwerkelijk gevoel", alsof er geen contakt met de grond was. Het was net of wij „op watten" liepen. Heel vervelend was, dat wij allebei steeds minder goed helder konden nadenken, het was of het hoofd in toenemende mate „geblokkeerd" raakte. Ik kon bijvoorbeeld een hele tijd „afwezig" voor mij uitstaren. Gemeenschappelijk was ook, dat wij ‘s nachts vaker wakker werden met een opgeblazen gevoel in de buik. ‘s Morgens waren wij nogal eens misselijk tot het gevoel van overgeven toe.

2. In de loop van een paar weken namen de klachten niet alleen toe, er kwamen ook andere bij. Vooral ‘s nachts. Terwijl zij pijn in de spieren en gewrichten kreeg, kon ik steeds slechter inslapen of werd met grote onrust - altijd tussen een en twee - wakker. Ik had daarbij het gevoel, dat mijn „systeem" het zou begeven: ik was vaker koud tot op mijn botten, met een borende pijn tussen mijn schouderbladen, zweette vaak, had hartkloppingen en het gevoel „weg te zakken", onderuit te gaan. Het opgejaagde gevoel, vooral in mijn hoofd, hartstreek en rug nam daarbij zo toe, dat het uitmondde in paniek. Op het hoogtepunt ervan „hield ik het niet langer" en moest ik mijn bed uit. Het is voorgekomen, dat ik het huis uitvluchtte en buiten in de auto probeerde te slapen. Het leven overdag veranderde ook steeds meer. Wij hadden steeds minder zin om eruit te gaan bijvoorbeeld. Wij zagen overal tegenop, zelfs boodschappen doen leek al te zwaar. Thuis deden wij ook al niet zoveel. De stemming werd gedrukter, gedomineerd door zorgelijke gedachten. Met name ik had daarnaast ook momenten van rusteloosheid, geprikkeldheid, stress en opgejaagdheid.

3. Ondanks alle gepieker was voor ons de oorzaak op dat moment niet duidelijk. De situatie werd echter snel onhoudbaar. Het geluk wilde, dat wij in diezelfde tijd naar Duitsland moesten. En ziedaar, vanaf de eerste nacht, dat wij elders sliepen, was het over. Zowel mijn vrouw en ik hadden nergens last van. Wij konden het niet geloven. Maar tegelijkertijd drong het tot ons door: het heeft dus met de woonplek te maken. Thuis teruggekomen nam de moeheid en dat onwerkelijke gevoel onmiddellijk weer bezit van ons, terwijl ook de klachten ‘s nachts er meteen weer waren. Wij begonnen radeloos te worden en hebben toen - omdat er niets anders opzat - een deskundige op gebied van „straling" laten komen. O.a. met behulp van moderne apparatuur heeft hij met de grootste zorgvuldigheid een hele ochtend gemeten en kwam tot de conclusie dat de plek „belast" was met „aardstralen" ,een magnetisch veld zowel als electro-magnetische straling. Oorzaken: vermoedelijk breuklijnen of/en waterader in de grond, radio-, TV- en radargolven tot en met de electrosmog in het huis zelf (electrische leidingen, lampen, apparaten, computer, TV). Op mijn lichaam kon hij de gevolgen meten: een immuunsysteem, dat ver onder de verantwoorde waarde was gezakt.

4. Gelukkig had hij een oplossing. Door op de juiste plaatsen rond het huis „staafjes" in de grond te graven, zou het probleem verholpen zijn. En ja hoor, wonder boven wonder voelden wij ons de rest van de dag weer gewoon, terwijl de nacht gewoon paradijselijk was. We konden een gat in de lucht springen, we voelden ons bevrijd van het nare dat ons zolang in de greep gehad had. Helaas, na vijf dagen normaal geleefd te hebben, kwam „het" weer terug. En ondanks dat de deskundige daarna van alles probeerde, kon hij de straling niet definitief afleiden. Er zat op het laatst niets anders op: wij moesten het huis uit. Woonplek, huis, werk, onze lichamelijke en psychische gezondheid, alles stond opeens op losse schroeven. En dat terwijl bijvoorbeeld ons werk net op gang gekomen was. Inkomen of vermogen was er niet. Bijstand weigerde ik principieel. Wat moesten wij doen, waar te gaan?

5. Voorlopig konden wij in een flat ons aangeboden door goede vrienden, waar wij op verhaal konden komen. En wat belangrijk was: er was geen electro-stress! Toen wij dan ook een stage-plaats voor een jaar in het buitenland konden vinden, grepen wij dat met beide handen aan. Dat jaar - op een eiland ver weg - was niet alleen voor de gasten die wij daar ontvingen een kuuroord, maar vooral ook een herstellingsoord voor onszelf. Pas na ongeveer een half jaar hadden wij het gevoel er weer „bovenop" te zijn. Nauwelijks verheugden wij ons in de herwonnen gezondheid, of opnieuw begon de moeheid toe te slaan. Bovendien kreeg ik ‘s nachts zeer onaangename schokken in mijn benen. Door onze eerdere ervaringen wijs geworden, kwamen wij nu eerder achter de (vermoedelijke) oorzaak. Van electrosmog kon in dit geval geen sprake zijn. Niet alleen woonden wij ver van de bewoonde wereld, ook waren de verschijnselen anders. Wij woonden op een kamer van een gloednieuw hotel. Onze conclusie: het moesten o.a. formaldehyd, samen met „houtbeschermingsmiddelen" zijn, beiden van het nieuwe (houten) interieur. Als wij namelijk niet in onze kamer sliepen, hadden wij geen last. Toen na een jaar ook de zakelijke vooruitzichten somberder werden, besloten wij van het eiland weg te gaan.

6. Terug in Nederland - zonder financiële middelen - lichtelijk bedrukt vanwege onze ervaringen en onzeker over wat ons nu weer te wachten stond, hadden wij de eerste maanden in verhouding geen slechte tijd. Weer woonden wij tijdelijk in een huis en hadden zo even tijd om ons over onze volgende stap te bezinnen. Het werd tenslotte een klein huisje op het platteland. Wij waren inmiddels zulke goede „antennes" geworden, dat wij zelf de electrosmog konden „meten". Is er ergens electrosmog, dan voelen wij dat onmiddellijk. Er was in dat huisje geen electro-stress, dus was de keus niet moeilijk. Opnieuw beginnen dus. Een geneeskundige praktijk in een dunbevolkt gebied was weliswaar geen gemakkelijke opgave, maar wij zagen het zonnig in. Tot ik na een paar maanden een steeds dikkere buik begon te vertonen. Het maakte niet uit wat ik at, de buik bleef vol en opgeblazen. Als arts voor natuurgeneeskunde word je verondersteld daar wat aan te kunnen doen. Ik probeerde van alles: van ‘s avonds het avondeten weglaten (wat enigszins verlichtte) tot en met een maand lang vasten. Dagen met hard werken - ik schreef een boek - en perioden van moeheid, uitputting en depressie (ME) wisselden elkaar regelmatig af. De momenten van geirriteerdheid en opgejaagdheid kwamen terug. Weer werden het (dramatische) nachtelijke crises, met angst en paniek om „weg te vallen", extreme kou, zweten, dit alles soms een aantal keren in de week. Vele uren heeft mijn vrouw mij bijgestaan met alles wat zij kon: ooracupunctuur, moxa, massage en voetzoolreflexmassagen. Niets hielp echter afdoende tot ik ontdekte dat de oorzaak van die crises gluten- en lactoseintolerantie was.

7. Intussen waren ook de nachtelijke schokken en trekkingen in mijn benen behoorlijk verergerd. Je kunt beter pijn hebben, zo’n afschuwelijk gevoel is dat. Na enkele weken van een gluten- en melkvrij dieet, namen deze verschijnselen samen met de crises echter gelukkig af en begon ik mij beter te voelen. De praktijk bleek geen succes, inkomsten waren er nauwelijks geweest en omdat wij door de gebeurtenissen toch ook enigszins onzeker waren geworden over het huis en de plek, besloten wij opnieuw om weg te gaan. Er stond mij voor ogen voorlopig mobiel te blijven. Een oude caravan (zonder douche/WC) werd ons volgende huis, op een terrein van vrienden die ons bijzonder hartelijk onthaalden. Maar ja, wat daar nou weer te doen? Wij waren inmiddels nomaden geworden, zonder vaste woon- of verblijfplaats. En het vervelende was, dat onze nieuwe plek ook niet helemaal vrij van straling was. We hadden er snel schoon genoeg van en zochten onze uitweg ver hier vandaan. Want we waren inmiddels wel tot de ontdekking gekomen, dat (vooral West-) Nederland vanwege zijn "stralingsdichtheid" een van de ongezondste landen in Europa was (is).

8. Weg dus, ditmaal probeerden we het in Ierland. Volgens verwachting (en zeker geen zelfsuggestie in het spel) was daar niets te bespeuren, geen electro-stress, geen (merkbare) vervuiling, een verademing dus. Echter kregen mijn vrouw en ik daar prompt allebei een gigantische griep, zij hoestte 10 dagen en had waarschijnlijk een lichte longontsteking. Verklaring (uit 28 jaar medische ervaring): ontgiftingsreactie na voorafgaande gif- en electro-stressbelasting. Met vrienden die daar al een tijd wonen, hebben we toen plannen voor de toekomst gemaakt. Onze status als „milieu-vluchteling" had ook zijn goede kanten, hielden wij onszelf voor. Anders waren wij immers nooit op dit groene eiland beland. Er was alleen een kink in de kabel: mijn Chinese vrouw had in vijf jaar haar familie niet gezien. Het familiebezoek - naar China - ging uiteraard voor, dus moest Ierland nog even wachten. Zorgelijk vroegen wij ons af, hoe in China de „stralingssituatie" zou zijn. Het was denkbaar, dat die zo erg zou zijn, dat we met het eerste vliegtuig rechtsomkeerd moesten maken.

9. Er wachtte ons echter een aangename verrassing. Ondanks de (relatieve) netdichtheid van de hoofdstad geen electro-stress! (Nu weet ik dat daar veel strengere normen heersen). Alleen als ik te dicht bij de TV, een computerscherm of onder een plafond van neonlicht kwam, merkte ik het. Evenals het telefoneren met een draadloze handy. Ook dit werd echter helaas na een paar weken zo erg, dat ik deze situaties consequent moest gaan mijden. Ik werd anders heel draaierig in mijn hoofd, werd koud in mijn benen, voelde de grond niet meer, liep ongecoördineerd, naast dat ik een borende pijn tussen mijn schouderbladen en in mijn gewrichten kreeg. Geheel radeloos werd ik dit keer niet, want als ik maar afstand hield van die apparaten functioneerde ik redelijk wel. Gelukkig kreeg ik op een gegeven moment een goede inval. Jaren geleden had een biologische tandarts mij verteld, dat je vullingen „zich op konden laden", waardoor je vervolgens klachten kon krijgen. Als je dan op aluminiumfolie bijt, „vloeit de spanning af" en worden je klachten minder. Ik begon het te doen en zie het werkte. Mijn klachten werden onmiddellijk minder, soms dusdanig dat ik het korte tijd voor de TV kon uithouden.

10. Behalve dat ik mijzelf nu kon helpen, was er een belangrijk inzicht geboren. Als mijn klachten zo snel en duidelijk verminderden door het bijten op alu-folie terwijl ik naar de TV zit te kijken, is het bewijs geleverd, dat door electro-magenetische golven je vullingen opgeladen kunnen worden. Een „batterij" in je eigen mond. Twaalf jaar geleden had ik al mijn amalgaam reeds vervangen. Ik had nu tenminste veertien! gouden inlays. Zouden deze er nu ook uit moeten? Ik probeerde er niet aan te denken. Speelde het paladium, een edelmetaal, dat vaak met goud vermengd is, ook een rol? Meer vragen kwamen. Kon ik überhaupt nog wel functioneren in de maatschappij of was ik definitief veroordeeld om in een verafgelegen gebied te gaan wonen? Niet helemaal tegen wil en dank, want „ontwikkelingswerker" (....) was altijd een blijvende optie voor mij gebleven. En mijn vrouw dan, hoe kon zij dit allemaal verwerken? Terwijl ik in China relatief klachtenvrij was gebleven, was het eerste wat ik in de aankomsthal van Schiphol voelde ....onmiddellijk die nare borende pijn tussen mijn schouderbladen en het onwerkelijke gevoel in mijn benen en mijn hoofd, hetzelfde wat ik voordien in Nederland altijd gevoeld had. Hals over kop gingen wij terug naar wat inmiddels een zomerhuisje geworden was, waar ik het echter geen dag kon volhouden. We werden gelukkig direct opgevangen door een vriend, die een kamer ter beschikking stelde.

11. Zonder een aantal goede vrienden, die vaak zonder het helemaal te begrijpen ons toch steeds weer hielpen, hadden we het niet gered. Ik bezocht een collega arts die ik goed ken en buitengewoon waardeer om haar advies. Na uitvoerig onderzoek stelde zij ME (CVS) vast met als oorzakencomplex een gluten- en melkintolerantie, een kwikbelasting (uit mijn vroegere vullingen), de electro-stress, verteringsstoornissen en candida, waarvoor ik behandeling kreeg. In het begin leek het heel goed. Na een tijdje echter kwam de nachtelijke onrust terug. Net of je hersenen beginnen te "woelen". Natuurlijk hebben we het bed verplaatst, wat echter niet hielp. Een keer kreeg ik het zo te kwaad, dat ik midden in de nacht het huis uitvluchtte en de rest van de nacht bij een kennis op de sofa heb doorgebracht. Het kwam dus (opnieuw) goed uit (dachten wij), dat wij voor mogelijk nieuw werk naar Duitsland moesten. Immers hadden wij er in het verleden goede ervaringen gehad. Vooral omdat wij naar mijn geliefde bergen gingen, hadden wij een vrolijke heenreis. Ter plekke aangekomen wachtte mij een hevige teleurstelling. Zowel buiten in de heuvels, in het dorp als in onze pensionboerderij kwam de pijn tussen de schouderbladen weer opzetten. Later vernam ik, dat de electrosmog in bepaalde bergstreken vaak erger is door het intensievere communicatie(telefoon, radio)net. De nacht kon ik het gelukkig net uithouden en zo vertrokken wij de volgende dag naar onze tweede afspraak 400 km naar het noorden.

12. Die nacht in het hotel zal ik niet gauw vergeten. Niet alleen werd ik wakker in de gebruikelijke paniek, ik had daarnaast alle verschijnselen van een hartinfarct: beklemming op de borst, uitstralende pijn naar kaak en linker arm, angst en zweet op het voorhoofd. Mijn lieve vrouw heeft alles gedaan om mij eruit te helpen maar om half drie (in de nacht dus) dacht ik: „Nu is het afgelopen. Niet met mij, maar met de situatie. Ik pak de auto, rij naar Nederland (acht uur), ga onmiddellijk naar mijn tandarts die al mijn gouden inlays eruit moet halen en wel in een zitting. Ik wil niet nog eens zo’n nacht doormaken". En zo geschiedde. Na het aanvankelijk in de auto nog te kwaad te hebben gehad, ging het eigenlijk steeds beter en rond lunchtijd stond ik bij mijn tandarts op de stoep die net aan zijn weekend zou beginnen. Twee uur en drie kwartier heeft hij gewerkt en gezweet. Alles was er nu uit. Met noodvullingen in mijn mond reed ik voldaan terug naar huis. Twee nachten was ik klachtenvrij. Daar was ik niet alleen opgetogen over, maar zag er ook een bevestiging van mijn „theorie" in.

13. Jammerlijk was het dus, dat in de derde nacht de verschijnselen opnieuw de kop opstaken. Ik had mij vergist en voor die vergissing een enorme prijs betaald, dat dacht ik op dat moment althans. Ik zag het opeens niet meer zitten. Ik had geen nieuwe opties meer. Opnieuw gaan naar een ander adres leek evenmin zinvol. Een „grot in de Pyreneeen", dat leek de enige uitweg. Voorlopig koos ik een andere slaapplek in hetzelfde huis (wat gelukkig kon) en veel naar buiten. Het was meestal dragelijk moet ik zeggen. Ofschoon ik van een transistorradiootje - als deze te dicht bij mij in de buurt stond - al draaierig kon worden. Mijn vrouw had al die tijd zitten broeden op een oplossing. Zij begon op een gegeven moment mijn rug met Chinese „schraaptherapie" - guasha - te behandelen en...geloof het of niet: mijn onrust vloeide onmiddellijk uit hoofd en lichaam weg. En wat een extra wonder was: de dag daarop kon ik weer spontaan lezen zonder bril, terwijl ik al zeven jaar niet zonder kon!

14. Twee dagen daarna had ik opnieuw een afspraak met mijn arts, die nog steeds een kwikbelasting met de gluten- en lactose-intolerantie vaststelde, maar veel minder sterk dan de keer daarvoor. Net als bij de eerste keer behandelde zij mij, met daarnaast ondersteuning van een effectieve (Japanse) immuunversterkende therapie. Plus een injectie (neuraaltherapie, vroeger ook altijd gedaan, maar nu het mijzelf betrof dacht ik er niet aan...) in een oud littekentje dat buitengewoon hielp. Met het gevolg, dat ik een tijdje op dezelfde kamer kon wonen, geen klachten had, niet meer moe was, in hetzelfde bed sliep en in bescheiden mate yoghurt en brood at zonder ‘s nachts klachten te hebben. Voor mij een ongekende luxe! En dat gedurende een aantal weken. Ik zag er beter uit, voelde mij goed, mijn ogen stonden helderder, mijn huid glanste (zei mijn vrouw), mijn buik is beduidend platter en de darmfunktie verbeterd. Achteraf werd mij de samenhang duidelijk. Het weghalen van de inlays was toch een gouden greep geweest. De klachten die ik direct erna had, waren terug te voeren op een tijdelijke „genezende verergering", zoals zo vaak bij een biologische immuunversterkende therapie. Wat een opluchting.

15. De conclusie van dit alles is, dat het feit van de electro-smog - het samenstel van „aardstralen", electrische, electromagnetische belasting: radio, TV, de draadloze telefoonnetten (handy’s), satellietverbindingen, hoogspanningskabels, treinstations, radar (militair en civiel) en de electrische leidingen en apparaten in huis - althans voor mij niet meer te loochenen valt. Vullingen, zowel amalgaam als gouden inlays kunnen hierbij als „antenne resp. batterij" werken. Het te hoge mini-voltage veroorzaakt elektro-stress in de hersenen, hetgeen in de rest van het lichaam en de psyche voelbaar wordt. In het geval van amalgaamvullingen (vooral als je veel TV kijkt, met de computer werkt of draadloos telefoneert) wekt het spanningsverschil met het mondslijmvlies stroompjes op, waardoor kwik in oplossing komt en een chronische kwikvergiftiging c.q. veroorzaakt. In mijn geval is het aannemelijk, dat de latere gouden inlays (door hun te hoge voltage) de spontane ontgifting van kwik hebben geblokkeerd. Kwik, dat als gevolg van 30 jaar kwikvergiftiging uit vele vullingen, voornamelijk in de hersenen, de lever en de nieren is opgeslagen. Zodat ik 12 jaar na het verwijderen nog een kwikbelasting vertoon, hetgeen overigens op zijn beurt ook weer een antenne voor de electrosmog kan zijn. Bovendien was bij mij deze kwikbelasting, samen met de gluten- en melkovergevoeligheid de oorzaak van mijn „zwakke zenuwen", een extra reden waarom de electro-smog zo hard was aangekomen.

16. Vooral West-Nederland schijnt een van de dichtste electro-magnetische netten van Europa te hebben. Alleen Duitsland is erger. De ontwikkelingen gaan echter in snel tempo door. Sensitieve mensen hebben het hier dus extra moeilijk. De individuele gevoeligheid wordt niet alleen door bovenstaande factoren bepaald, maar ook door aanleg en (psychische) constitutie. Het zou tragisch zijn, dat juist mensen die bewustworden en opengaan, waarvan er juist veel meer zouden moeten komen, als eersten aan de gevolgen van de electrosmog zouden gaan lijden. Mijn spirituele levensloop en 25 jaar dagelijkse meditatie-praktijk zou dus ook duidelijk een rol gespeeld kunnen hebben. Mensen zoals ik hebben het twijfelachtige voordeel „in de hel van de toekomst" gekeken te hebben. „Teruggekomen" kunnen zij de andere mensen vertellen wat zij daar „hebben gezien". Waarschuwingen die hopelijk niet voor niets zullen zijn. Het advies is, om naast het ijveren voor een electrosmog-vrij milieu ten allen tijden een goede balans proberen te bewaren tussen openheid, ontvankelijkheid alsook ik-sterkte en weerbaarheid. Geen geringe opgave!

17. Het is bovendien meer dan waarschijnlijk, dat de relatie electrosmog-gekte-ziekte nu reeds een grote rol speelt, niet alleen in individuele gevallen, maar ook op grotere schaal. Uit onderzoeken in Duitsland (ook al een land met een dicht net) blijkt (M.Fritsch, Dr.B.Kern), dat de dramatische toename van het hartinfarct (en beroerten) niet anders verklaard kunnen worden, dan uit electrosmogbelasting. Directe inwerking op het hart veroorzaakt hartstilstand, iets wat tegenwoordig "onverklaarbaar" vaak voorkomt. Het tweede mechanisme berust op resonantie. Cellen en weefsels (bloedvaten bijvoorbeeld) in het lichaam resoneren net zolang met de straling totdat zij beschadigd raken. Daarnaast hangen ook vele andere (chronische) „beschavings"ziekten, alles wat terug te voeren is op immuunzwakte - een van de directe uitwerkingen van electrosmog - zoals M.E., fibromyositis, candida, allergieën en intoleranties, hoofdpijnen, sommige beroepsziekten (tandartsen bijvoorbeeld), reumatische ziekten, Alzheimer, kanker en vele andere, er vermoedelijk geheel of gedeeltelijk mee samen. Als „antenne" ben ikzelf enorm geschrokken van de buitengewoon sterke electrosmogbelasting in twee ultra-moderne ziekenhuizen die ik bezocht. De samenhang met de enorme „psychologische" en „werk"stress die tegenwoordig door steeds meer mensen wordt gevoeld, zou niet meer te ontkennen zijn. Evenals de explosieve stijging van moeheid, slaapstoornissen, hoofdpijn, schouder- en rugklachten, vooral bij kantoorpersoneel en managers, in landen als Japan en de V.S., net als Europa maximaal belast met electrosmog. En wat te zeggen van de recente toename van agressie, geweld en criminaliteit (overprikkelde hersenfuncties door electrosmog)? Reeds nu lijken wij een vicieuze cirkel beland te zijn: electrosmog, stress, psychische stoornissen, agressie, ziekte en degeneratie. Op grond van wat er nu bekend is, kan zelfs gesteld worden, dat de toekomst van onze gehele cultuur o.a. afhangt van hoe wij het probleem van de electro-magnetische belasting (op korte termijn) zullen aanpakken. De consument („consuminderen"), (tand)artsen en andere werkers in de gezondheidszorg, patienten en patientenverenigingen, milieu-organisaties, de electronische industrie („let’s make things better"....) en de overheid dienen op korte termijn in te grijpen voor het te laat is. De toekomst lijkt nog steeds aan de technologie te zijn. Het enige dat daarbij vaststaat is, dat de huidige groei - gevangen in het web dat we zelf hebben gecreëerd - ten koste zal gaan van het leven(sgeluk) van vele miljoenen mensen.

18. Ik heb sinds mijn „ziekte" met verschillende mensen van gedachten gewisseld: deskundigen en mede-slachtoffers en veel literatuur bestudeerd. Het syndroom ME(CVS) heeft bij ieder weer andere accenten cq oorzaken. Daaruit bleek, dat iedereen die gevoelig is - naast grote overeenkomsten - niet dezelfde symptomen hoeft te vertonen. Een en ander is gedeeltelijk afhankelijk van de voorgeschiedenis en dat is voor ieder weer anders. Een groot aantal slachtoffers hoort bijvoorbeeld „piepen" in de oren (tinnitus) wat ik niet had. Velen hebben locale klachten zoals RSI (een onderdeel van electrostress). Ook de situatie in de mond is bij iedereen weer anders. Het is dus niet zo, dat iedereen zonder onderscheid nu meteen de vullingen zou moeten verwisselen. Bespreekt u dit eerst rustig met uw (natuur)arts en (biologische) tandarts. Wat mijzelf betreft, is het uiteindelijk helaas niet mogelijk gebleken geheel electro-stressvrij te leven. Ik voel mij over het algemeen gelukkig beter dan ooit - naast de "gewone" bot-en spierpijn, de duizeligheid en de moeheid - maar er blijven een (groot) aantal plekken, waar ik opeens weer klachten krijg. Vooral nieuwe (beton)gebouwen, moderne huizen, onder neonlicht, de trein waarin overal om je heen met handy's getelefoneerd wordt, kantoren en hotels plaatsen mij steeds weer voor onaangename verrassingen. Zomaar een hotel boeken, zonder van tevoren te weten "hoe het daar voelt", is een riskante onderneming. Temeer omdat één nacht "in de straling" mij letterlijk totaal doet opbreken. "Mijn energie" gaat in korte tijd zó (dramatisch) naar beneden, dat ik het gebouw uit MOET, dit om erger te voorkomen. Met de plek in Amsterdam waar wij nu wonen, heb ik het gelukkig erg getroffen. Het heeft tot dusver verhinderd, dat wij - zoals eerder - de wijk moeten nemen naar "primitiever" oorden.

Een informatief artikel is "Electro-sensitivity" van het EMR Awareness Network in Australië. Zie http://welcome.to/FreeWHC/

19. Literatuur:

G.Teule "GSM-straling", 2000 Sigma (aanbevolen)
König/Folkerts „Elektrischer Strom als Umweltfaktor", Pflaum Verlag
M.Fritsch „Gefahrenherd Mikrowellen" Ehrenwirth
M.Fritsch „Handbuch gesundes Bauen und Wohnen" dtv
W.D. Rose „Elektrostress" Ankh Hermes
W.D.Rose „Ich stehe unter Strom" Kiwi
W.Maes „Stress durch Strom und Stralung", Neubeuern (aanbevolen)
P.C.Mayer-Tasch c.s. „Strom des Lebens-Strom des Todes" Fischer
M.Daunderer „Gifte im Alltag" C.H.Beck
M.Daunderer „Amalgam" Ecomed

Back

© 2000 Copyright by Han M. Stiekema. All rights reserved.
Latest updating: 08/15/04
Verantwoordelijkheid voor toepasssing van informatie op welke wijze dan ook
uit mijn gezondheids- c.q. electrostresssites c.q. uit de genoemde links is geheel
voor de verantwoordelijkheid van de lezer.

Wir übernehmen keine Verantwortung für den Inhalt der von uns erwähnten Links.