Ik was er een beetje lacherig over, aangezien dit voor mij als uit een andere wereld kwam. Ik schonk er dan ook totaal geen aandacht aan. Na korte tijd was ik het "incident" vergeten.

Pas veel later beseffende, dat het Jouw Boodschap aan de wereld bevatte. Dit werd enige tijd gevolgd - eveneens zonder enig toedoen van mijzelf - door Jouw instructies met betrekking tot het schrijven van de Ultieme Soetra (1976).

Toen, dankzij Je onvoorstelbare Genade (en via Bhagwan Shree Rajneesh) schonk Je mij plotseling en totaal onverwachts de unieke Drievoudige Realisatie, bestaande uit de uitwissing van mijn hele bestaan ("Het Absolute Niets"), onmiddellijk gevolgd door oplossing in Jouw Eeuwig Lichtlichaam ("Allesomvattende Verlichting"), samen met het afdalen in de Onderwereld, hetgeen Jouw Vernietigingslichaam is ("Het Grote Sterven") (1977).

Of dit nog niet genoeg was, schonk Je mij tien jaar van ononderbroken gelukzaligheid (1977-1987), verschillende andere Grote Ervaringen en een zorgeloos leven - levend in het Eeuwige Moment (als een "lelie in het veld") - waarin ik rondtrok als een "godsnar".

Aan die onschuld kwam echter een einde. Zoals voorspeld door het Visioen liet Je mij vervolgens vele jaren intens lijden (1987-2002), een tijd waarin ik de onderdrukte delen van mijn oude zelf moest integreren in mijn Nieuwe Identiteit.

Het was een tijd waarin ik tevens op pijnlijke wijze met de "wereld" geconfronteerd werd, een periode, waarin ik, opnieuw door Jouw grenzeloze zegeningen, in staat was de stappen van de spirituele Weg op te schrijven (De Integrale Weg), naast alle andere geschriften (The Great Learning) waarvoor Jij mij inspiratie gaf. Dank zij Jou zijn mijn teachings universeel.

Je kent mijn ijdelheiden en mijn behoefte aan erkenning reeds voor ik er zelf mee werd geconfronteerd. Het bestond (bestaat) uit de verleiding Jouw geschenken voor mijn eigen doeleinden te gaan gebruiken. Omdat Je wist hoe zwak ik hiervoor was, liet Je mij deze strijd geheel alleen aangaan.

De Verlichting voor je eigen karretje spannen, is de grootste verleiding waarmee een mens geconfronteerd kan worden. Ik was gezegend, dat ik mij van de ware aard van deze strijd steeds scherp bewust was. Pas toen ik met mijn rug tegen de muur kwam te staan, reikte Jij mij de helpende hand.

Het bestond erin JouwZelf - als Kosmisch Vacuum c.q. Leegte achter de Leegte - aan mij kenbaar te maken als de Dimensie aan gene zijde van het Licht. Door dit inzicht begreep ik, dat Verlichting niet het Uiteindelijke was....waardoor de obsessie van mij afviel.

In tegenstelling tot het Licht kun je het Vacuum niet realiseren, bezitten of bereiken. Je kunt jezelf Er alleen maar aan toevertrouwen, je je Er aan overgeven, Het aanbidden. Daarom is niet Zelfrealisatie, maar devotie de hoogste trap van spiritualiteit. Looft en prijst de Moeder!

Ik kom uit Haar voort ("zoon") en keer (voortdurend) tot Haar terug ("minnaar"). Dit is het grootstdenkbare geschenk c.q. de ultieme vreugde. Het is wat ik Werkelijk Ben.Vandaar dat ik met trots de naam Solo ("Son/Lover") draag*.

Alsof dit nog niet genoeg was, stuurde Jij mij Teresa van Avila ("Magistra Universalis")* om "op mij te passen" (grapje). Je gaf mij haar als mijn spirituele zuster, een geschenk waarvoor ik immens dankbaar ben. Zij leert mij onvermoeibaar, dat wat voor mij het moeilijkst is: overgave. 

Ik ben blij dat ik in een eerdere fase al mijn "grote ideeën" heb opgeschreven. Dan heb ik tenminste mijn plicht ten opzichte van de samenleving gedaan. De werkelijkheid van alledag is namelijk, dat ik - ondanks mijzelf - steeds kleiner word en mijn doelstellingen steeds meer op mensenmaat gesneden worden. "Niet mijn wil, maar Uw wil geschiedde".

Dat ook de zorgen (voor morgen) hierdoor van mij afvallen, is een goed teken. Het stemt mij tot grote nederigheid, dat ik zo'n grote "omweg" nodig had - hetgeen alles zegt over mijn eigengereid karakter - om uiteindelijk bij de eenvoud uit te komen.

Daarnaast confronteer Je mij keer op keer met mijn grootste zwakheid: de zucht naar erkenning. Op niet mis te verstane wijze maak Je mij duidelijk, dat zelfbetrokkenheid en liefde elkaar uitsluiten. O, wat een spijt en berouw. Zal ik het ooit leren?

Uiteindelijk, nog weer na lijden en strijd, besefte ik, dat Jij mij veel beter begrijpt dan ik mijzelf. Dat ik "het zelf niet meer hoef te doen". Vanaf dat moment ben ik alles uit handen gaan geven, in het vertrouwen dat het bij Jouw op de juiste plaats valt. Sindsdien - na 65 jaar - is mij de ware vrede ten deel gevallen. 

Wat een geluk dat Je mij voortdurend bewustmaakt van het feit dat slechts een leven van overgave aan Jou, een waarin ik nooit ophoud Jou te loven, te eren en te danken voor alle uitzonderlijke zegeningen die ik van Jou mocht ontvangen, de enige en uiteindelijke vervulling is.

Zal het nog wat worden met die jongen....?"