| Voorwoord | ||
Inhoud 1. Westen 2. 3. 4. 5. 6. 7. 9. 10. 11. |
1. Veel van dit boek werd vóór de gebeurtenissen van 11
september 2001 en dus ook voor de tragische dood van Pim Fortuyn geschreven. Het getuigt
van een zeldzaam profetische blik. Voor degenen, die "ogen hadden om te zien"
waren de oorzaken hiervan reeds lang duidelijk. Het gebrek aan spiritualiteit wordt
verantwoordelijk gesteld voor de huidige crisis. De schrijver toont aan, dat de
voorwaarden tot het "verval van de westerse cultuur" reeds in de kiem aanwezig
waren. Het boek is een uiting van grote bezorgdheid over de toestand in de wereld en een
positieve bijdrage tot een uitweg uit de crisis. Het haakt bewust niet in op de dagelijkse
politiek, maar biedt een nieuwe visie aan. Immers, het ontbreken van een visie, een doel
en een richting is waar het hedentendage aan ontbreekt. Naast een nieuwe bloei van
geestelijke cultuur is volgens Han Marie Stiekema het enige antwoord op het extremisme een
even radicale versterking van de demokratie. De vorm van "socio-fictie" is
bewust gekozen. De situatie dwingt ons immers het onmogelijke te denken, waarbij alle
kracht van visionaire, gedreven, creatieve, ja zelfs "naieve" imaginatie wordt
ingezet. Een exercitie waarbij ook kritische zelfanalyse niet geschuwd wordt. Evenals de
recente gebeurtenissen dient zij grensoverschrijdend te zijn. Iets dat de angst en de
verlamming opheft, het achternahollen van de gebeurtenissen stopt, het onmachtig
intellectualisme overwint, het benauwde eigenbelang relativeert en ons boven onszelf
uittilt. Alleen zo kan het mensen in beweging zetten. Dit boek is één groot pleidooi
voor een nieuwe spiritualiteit, meer demokratie, het zelfbeschikkingsrecht van de
gemeenschap, een economie van het genoeg en een vrije uitwisseling van ideeën. Vandaar
dat het tegelijkertijd een oproep is aan ieder bewust, intelligent en voelend mens - de
verantwoordelijken voorop - om zich meer dan ooit in te zetten voor humaniteit,
rechtvaardigheid, mededogen, burgelijke vrijheid en gemeenschapszin. "Sinds enkele decennia voelen wij, dat wij aan het begin staan van de grootste crisis der mensheid. Deze is geenszins slechts van economische of sociale aard, het systeem dat gemakkelijk door een ander bestaand bestel kan worden opgevolgd, maar een crisis van alle systemen, de oude en de nieuwe, alle zijn erin betrokken. Wat op het spel staat is niet minder dan het Zijn der mensen in de wereld. Een terug bestaat niet, alleen een er doorheen. Daarin zullen wij echter alleen slagen, wanneer wij weten waar wij naar toe willen". M.Buber Zie ook: B.Goudszwaard/H.M. de Lange "Genoeg van teveel/genoeg van te weinig", 1995 Ten Have. 2. De recente gebeurtenissen in Nederland zijn het topje van de ijsberg. De ontmaskering van het bestaande politieke systeem gaat veel verder dan Pim Fortuyn zelf ooit gedacht had. Het is niet alleen de bestaande regeringscoalitie die gefaald heeft, maar de parlementaire demokratie in zijn geheel. Iedere andere coalitie was in hetzelfde vaarwater geraakt. Het kernprobleem is de oligarchie van partijeliten, die hun eigen belangen najaagt. Verstrengeling van politiek en het grote geld, de "markteconomie", de bureaukratie, kortom het WTKM (wetenschap, technologie, kapitalisme en media) complex (naar prof.E.Vermeersch), dat is wat hier aan de orde is. Kreten als "vertrouwen herwinnen" of "brug slaan naar de kiezer" of de "demokratie redden" doen dan ook onwezenlijk aan. Immers, de demokratie zoals wij deze kennen is de oorzaak van het probleem. Het komt het duidelijkst tot uiting in de "verkiezingsstrijd". Eerst zindert alles van demokratische betrokkenheid, vervolgens sta je de "morning after" op met een kater. Alles wat je dacht te bezitten, is in een oogwenk van je afgepakt. Waande je je eerst nog sterk, plotseling weet je weer je plaats: die van machteloze burger. De oplossing ligt niet in het herstel van het bestaande, maar in een radicale vernieuwing van het systeem: vervanging van de "demokratie" van bovenaf door een van onderop. Mensen in verloederde wijken hebben dus ten onrechte hulp van het bestaande systeem verwacht. In plaats van afgifte van je mandaat aan technokraten - van welke partij dan ook - die er dan mee doen wat zij willen, moet het inzicht doorbreken, dat wijken zichzelf moeten gaan helpen. Ware demokratie is immers bestuur door, voor en van het "volk", of in zijn concept die van de in lagen gestructureerde gemeenschap. Wij hebben ons mandaat ten onrechte "gedelegeerd". De huidige crisis toont aan, waar dat toe leidt. Om de samenleving te redden, moeten wij haar alsnog in eigen hand gaan nemen. De strijd gaat niet tussen partijen of "links of rechts", maar tussen indirecte en directe demokratie 3. Je kunt deze verhandeling een realistische utopie noemen. De visie wordt daarbij zo concreet mogelijk neergelegd. Het vormt een "tegengif" voor al die technologische science-fictions, die onophoudelijk over onze hoofden worden uitgestrooid: een leven volkomen gedomineerd door big brother, het geld, de technologie en de media. Dat de wereld dringend een ommekeer nodig heeft, wordt gelukkig steeds meer mensen duidelijk. Van het bestaande systeem en zijn vertegenwoordigers is dat echter niet te verwachten. Zij offeren immers alles op aan hun grenzeloos eigenbelang en koersen rücksichtslos af op een crashcourse. Zij daarentegen, die door inkeer hun ware Zelf hebben leren kennen, weten dat in het leven kwaliteit boven kwantiteit, Zijn boven hebben en Zelf boven ego gaat. Het zijn de mensen die het bestaan als inclusief ervaren, die zich als „Hoffnungsträger" van een nieuwe cultuur presenteren. Mensen die nieuwe paden bewandelen. Het doel van deze "socio-fictie" - met haar vele stimulerende stellingen - is de discussie over onze gezamenlijke toekomst nieuw leven in te blazen. Het is gericht aan alle weldenkende individuen en dito maatschappelijke groeperingen. Het bestaande systeem is (deel van) het probleem Uit mijn medische praktijk weet ik van de transformerende kracht van het lijden. Mensen veranderen alleen dan wezenlijk, wanneer zij geen andere keus hebben. Moge je dus zo spoedig mogelijk met de rug tegen de muur komen te staan. Alleen wanneer je geen kant meer op kunt en al je mogelijkheden zijn uitgeput, waag je de sprong in het onbekende. 4. In dit boek wordt gesteld, dat wij in het Westen een omgekeerde evolutie - regressie - hebben doorgemaakt, een proces van terugval van het Zelf op het ego. Hiervoor draagt vooral het Christendom verantwoordelijkheid. Immers, terwille van zijn kerk, dogma’s en leerstellingen vernietigde het de existentiële wortels - de verbondenheid met „Hemel" en aarde - van de mensen. Zo werd een hele cultuur van zijn spirituele grondslag beroofd. In dit proces van vervreemding, verschraling, isolatie en op jezelf teruggeworpen-zijn werd de pijn gecompenseerd door wereldlijk gewin en succes. Nu dat de grenzen daarvan overschreden zijn, wordt de ommekeer een onontkoombare noodzakelijkheid, willen wij als mensheid overleven. Zo heeft het allemaal toch nog „zin gehad". Heb je aldus inzicht gekregen in de „evolutie", daar waar je vandaan komt en waar je naartoe gaat, dan ben je rijp voor een scholingsweg: het verlicht handelen in de wereld. Dat onze samenleving dringend revisie nodig heeft, zal wel niemand meer ontkennen. Weinigen echter accepteren het feit, dat wij ons in feite in een spirituele crisis bevinden, waar de voortgang van de cultuur afhankelijk is van het herstel van de eenheid met „Hemel en aarde". Het vinden van een gemeenschappelijke spirituele grondslag is cruciaal. Teruggaan naar de Bron om er vernieuwd uit voort te komen. Het leggen van de brug tussen binnen en buiten. Daarom is het te wensen, dat steeds meer mensen op de „spirituele weg" zich ook maatschappelijk engageren. Wie kunnen anders de zo noodzakelijke ommekeer in gang zetten, uitvoeren en begeleiden? Om dit proces te ondersteunen en een ieder te inspireren heeft HMS een concept, een visie voor de nieuwe maatschappij uitgewerkt: „De Zelfsoevereine Samenleving". M.M. zonder je te bedenken zonder een spoor van met bovenmenselijke met eindeloos geduld Jezelf overstijgen is de normaalste
© 1999 Copyright by Han M. Stiekema |
