| Hoofdstuk 1 INLEIDING |
||
INHOUD
|
1. Dit is een verhaal met een onverwachte ontknoping. Ik hoor het je al zeggen: hoe komt die man toch aan zijn onderwerp? De „Oermoeder als Uiteindelijke Werkelijkheid", hoe heeft hij dat verzonnen. Heeft hij misschien een moedercomplex? Of komt het misschien uit een vorig leven? Welke achtergrond speelt hier een rol, welke boeken heeft hij gelezen? In ieder geval heeft hij een goede verbeelding, anders zou hij er niet opgekomen zijn. Ik begrijp wat je bedoelt, maar ik moet je teleurstellen, zo is het niet gegaan. Kijk, normaal vergaren mensen kennis door wat zij van hun omgeving leren. Je hoort of leest iets en je denkt „ja dat spreekt mij wel aan", of „dat deed mij echt iets", of „dat voelt heel goed" of „dat zit heel logisch in elkaar". Net als dat je appels op de markt koopt, weeg je de verschillende gedachten, gevoelens, oordelen vervolgens van binnen af. Zul je het nieuwe gegeven accepteren als een deel van jezelf of niet? Past het „in je kraam", zijn de „innerlijke stemmen" het eens geworden, dan kan er een eensluidend oordeel uitgesproken worden, waardoor de nieuwe informatie een vast onderdeel van je belevingswereld wordt? Vanaf dat moment betekent het iets voor je. In gesprekken met anderen zul je het dan ook als je eigen mening, opinie, idee of inzicht naar voren brengen. Zo is het bij mij echter niet gelopen. 2. Het kan namelijk dieper gaan. Dan gaat het niet om kennis, maar om ervaring. Je bent bijvoorbeeld al een tijdje met een bepaald probleem bezig, dat je maar niet kunt oplossen. Dan ‘s avonds in bed „krijg je opeens iets door". Plotseling zie je of weet je het. Of je neemt deel aan een workshop, waarbij het er nogal emotioneel toegaat. Op een gegeven moment wordt een gevoelige snaar getroffen en je barst in huilen uit. Al het verdriet van vroeger komt nu naar boven. Je beleeft het allemaal opnieuw, al je vernederingen, kwetsingen en verlatenheid. Je ziet het nu allemaal voor je. Ja zo was het, zo zat het in elkaar. Het is een stuk van je leven, dat eerst was buitengesloten en nu toegelaten, aanvaard is als deel van jezelf. Wat een gelukkig moment. Of je ervaart iets wat een nog diepere herkenning bij je teweegbrengt. Een beeld, een droom met diepe betekenis, een ervaring uit een "vorig leven", een natuurbelevenis, een schokkende gebeurtenis, een diep inzicht over „het bestaan", een liefdesservaring of een andere ontmoeting die je hele leven op zijn kop zet, ja ook wat men „bekering" noemt valt hieronder, de herkenning van een bepaalde waarheid. Diepingrijpende gebeurtenissen, die veel verder gaan dan het opdoen van kennis alleen. Terwijl kennis slechts je verstand beroert, is ervaring iets wat de gehele mens aanspreekt. Zulke ervaringen hebben dan ook veel verdergaande consequenties voor je leven, het zijn je overtuigingen geworden. 3. Nee, toch ging het ook niet op deze manier. Ja maar, hoe dan wél zul je zeggen. Ervaring, dat is toch existentieel, dieper gaat toch niet. Zeker wel. Er is nog een derde weg om tot inzicht te komen. Die gaat via de ontdekking, dat er nog een andere dimensie in je is. Een die je daarvoor niet kende. Het leven zoals het „normaal" is, blijkt niet compleet te zijn. Je functioneert maar met een deel. Of beter gezegd, je leven bestaat alleen uit functioneren, doelgericht gedrag tot zelfhandhaving, overleven, plezier, geluk en ambitie. Daarvoor heb je door opvoeding en ervaring de juiste kwaliteiten geselecteerd. Deze toerusting, dit samenstel aan eigenschappen noem je je ik. Het is de uitkomst van een proces van vallen en opstaan. Het resultaat is een basis van waaruit je kunt werken. Als dat je gelukt is, mag je best tevreden zijn. Je kunt je weg in het leven vinden, het bestaan is je gunstig gezind, je hebt alles wat je hartje begeert, het succes lacht je toe, je zit goed in je vel, je maakt allerlei leuke dingen mee en de toekomst ziet er zonnig uit. Ja, en hier is inderdaad helemaal niets verkeerds aan. Zeker nu de maatschappij steeds meer verhardt en moeilijker wordt, is het een geluk, dat je een plaatsje gevonden hebt. Geniet er dan ook helemaal van. Maar toch, vroeger of later kan het zijn, dat het „alleen maar functioneren" ook iets oppervlakkigs krijgt. Je kunt het gevoel krijgen, dat ondanks alle leuke dingen je ook iets mist. Is dit het nou? Deze vraag kan op een gegeven moment in je opkomen. Als dat het geval is, ga je op zoek. In tegenstelling tot daarvóór, weet je niet waar je naar op zoek bent. Terwijl je daarvoor altijd „precies wist wat je wilde", voel je je nu opeens betrekkelijk hulpeloos. Je weet niet wat je zoekt en waar je het moet vinden. Toch trekt er iets aan je, iets waar je geen weerstand aan kunt bieden. De zoektocht naar je onbekende Zelf is begonnen. © 2000 Copyright by Han Marie
Stiekema |