„Dit is echt welzijn", riep Marjan uit na een van de oefeningen. „ECHT WEL-ZIJN". En inderdaad, het is een mooie manier om te zeggen, wat deze oefeningen met je doen. "Zij brengen mij tot mijn diepste Zelf" zegt Ingrid. „Deze plek is mij zo dierbaar, er hangt hier iets heel bijzonders", is de manier hoe Mieke het uitdrukte. „Dat contakt met de natuur is niet te beschrijven" en „ik zou zo wel voor altijd door willen lopen". Zo zeggen Edith en Brigitte het. „Ik neem het mee naar huis en mijn werk", zegt Sjoerd. Alle herkennen elkaar in hetzelfde, ieder drukt het weer anders uit.

Ja, al bijna anderhalve maand komen wij nu dagelijks bij elkaar om iets te delen, wat eigenlijk niet te verwoorden is. Wat ik als leraar om mij heen zie is de symphonie van het leven: diepe ingetogenheid, grote helderheid, het voorzichtige aftasten, gratieuze bewegingen, pure blijdschap, de onbeweeglijk stille aanwezigheid, die ontroerende schoonheid, subtiel contakt met de omgeving, de losbarstende vreugde, die spontane natuurlijkheid, er „gewoon" Zijn, alle kwaliteiten van het echte leven komen hier tevoorschijn.

Ik was de ochtenden begonnen omdat ik „iets moest gaan doen". Vanuit het Wezenlijke in contakt zijn met mensen, daar had ik zelf erg veel behoefte aan. De oefeningen waren speciaal „ontworpen" om mensen alles te geven, wat zij reeds in zich hebben: het tegelijkertijd geworteld-zijn in de aarde, de helderheid van geest, een open hart en de intense vrij stromende energie. Hoewel het voor mijzelf beproefde oefeningen zijn, had ik niet gedacht, dat mensen er zó mee zouden resoneren.

Het blijkt, dat de waarde ligt in zijn meerwaarde, een kwaliteit van Zijn, die er vanaf het allereerste begin, dat je de oefeningen doet, IS. Alles is er al. Je geniet van het moment - je bent het - en je hoeft nergens meer naartoe. Het is geen zoeken, maar het vinden van vervulling, die er altijd al was. De essentie van gemeenschap, notabene tussen mensen, die „elkaar helemaal niet kenden", is voortdurend te proeven. Wij zijn in de oefeningen zo vanzelfsprekend deel van het Leven, wij zijn „aan de communicatie voorbij".

Het is dus niet nodig, de leraar te imiteren in de hoop, dat het ooit nog eens van binnenuit zal komen. Bij ons „verwerkelijk je je doel" onmiddellijk en in hetzelfde moment. Het gaat om „voelend gewaarzijn", in contakt staan terwijl je er tegelijkertijd bewust van bent. In de oefeningen doen wij dit door voortdurend loslaten in de aarde en dit te voelen. De paradox is dit: door de eenheid met de aarde verruimt de „Hemel", je bewustzijn zich spontaan. Al gauw klik je met je omgeving, dusdanig dat vanuit die heelheid niet jijzelf, maar Het jou beweegt. Vanuit dezelfde grondtoon vindt iedereen zijn of haar eigen weg.

Voor mij, maar dat is heel „persoonlijk", zijn alle deelnemers zonder uitzondering hele dierbare vrienden geworden. In korte tijd voelde ik mijzelf in de groep ingroeien, iets wat voor mij echt nieuw is. Voor mij zijn de ochtenden HET loflied op het bestaan, de manier waarop ik mijn vreugde, de dankbaarheid, de openheid, de voortdurende vernieuwing en de verwondering ervaar. Mijn lichaam is deel van het „lichaam van God", de natuur om mij heen. Ik sta, loop, beweeg in de ruimte die ik Zelf Ben. Mijzelf overstijgend is de natuur deel van Mij. Ik ben Niets, zodat alles er optimaal is.

En dan komen er soms gedachten in mij op, die mij herinneren aan onze gemeenschappelijke achtergrond. Als ik ervaar, dat de Essentie van de boom, het gras en het water mijn Essentie is, dat wij in Essentie één zijn, dan denk ik soms aan die missionarissen uit de vroege Middeleeuwen, die rondtrokken om alles wat de mensen heilig was - de kosmische natuur - te vernietigen. Hoe zij met blinde haat bomen en bossen omkapten, dieren doodden, heilige stenen vernielden, bronnen drooglegden en heiligdommen verwoestten. Het is de hoofdoorzaak van het feit, dat wij nu vervreemd zijn van onszelf en onze omgeving.

Gek misschien, maar als mij zoiets te binnen schiet, dan voel ik mij verantwoordelijk voor de onttakeling van de natuur. Temeer, omdat deze inganggezet en doorgevoerd werd in naam van het heilige, van „God". Het waren religieuze, „spirituele" mensen die dit de aarde en haar bewoners aandeden. En zij doen dit nog steeds. Nog steeds zijn (fanatieke) christelijke sekten aktief om alles „wat niet in Christus is" kapot te maken. Waren het vroeger de heidenen, nu zijn het o.a. de inheemse volken, die aan het gecombineerde geweld van „zendeling, koopman en soldaat" blootstaan.

De extra dimensie die de oefeningen mij geven is, dat ik „door deel te zijn van het Geheel", door „te Zijn", voel dat de natuur hierdoor (opnieuw) geheiligd wordt. Zij is dat natuurlijk al, maar door de oefeningen wordt wat IS geactiveerd, het wordt zichtbare, voelbare, ervaarbare realiteit. Dit besef, deze ervaring, doet soms onstuimige vreugde bij mij opkomen. Ik zou dan - net als Brigitte - altijd maar zo door willen blijven lopen, mijn handen groetend bij elkaar, om zo het leven te vieren en de natuur - samen met de mensen - datgene terug te geven wat hun afgenomen was.