Kernstuk van spiritualiteit is „jeZelf-zijn in verbondenheid" als twee kanten van dezelfde medaille. Kom je namelijk ten diepste tot je Zelf, dan blijkt dit niet alleen de Essentie „van jezelf", maar evenzeer de Essentie te zijn van al-wat-leeft: van de wolken, de rotsen, de planten, de dieren en de mensen gelijkelijk. Ja, reeds bij het doen van eenvoudige oefeningen als het voelend gewaarzijn - bijvoorbeeld de „Hemel" en aarde oefeningen - komt met de toenemende verdieping je omgeving steeds meer in het verlengde van je lichaam te liggen. Je hebt dan „alles lief als jezelf".

Het verlangen deze buitengewone ervaring uit te breiden tot gemeenschap met andere mensen „op de Weg" kan heel sterk zijn. In eenheid en harmonie leven - horizontaal en vertikaal - draagt inderdaad een grote belofte in zich. Om hier aan toe te zijn, moet je eerst de „gemeenschappelijke noemer" hebben ontdekt, dat wat je wezenlijk met anderen deelt en wil delen. Het is de reden, dat experimenten met gemeenschappen tot dusver uiterst moeilijk verliepen. Gemeenschap is immers meer dan een willekeurige groep individuen bij elkaar, ieder met zijn/haar eigen verlangens, doelstellingen, ideeën en idealen.

Er zijn tegenwoordig een aantal innerlijke en uiterlijke factoren samengekomen, die de sprong naar nieuwe gemeenschappen mogelijk maken. In de eerste plaats de ontdekking van de gemeenschappelijke noemer van spiritualiteit en religie: de mens geworteld in „Hemel" en aarde. Als dit inderdaad de eenheid is, waar wij zo lang naar hebben gezocht, is er een kader geschapen, waarin verscheidenheid - van individualiteit, geloof, cultuur, sexe etc. - een kans krijgt zich te ontplooien.

De factor die van buiten komt heeft te maken met het tijdsgebeuren. Het maatschappelijk „proces" neemt immers steeds destructievere vormen aan. Van individualisering en consumisme worden wij nu in een gelijkgeschakelde concurrentiemaatschappij gedreven, waar het alleen nog om het „ieder tegen elkaar" gaat. De prestatiedruk, het rauw winstbejag, de stress, de tijdnood, de onderdrukking, de armoede...noem maar op, zij zullen allen exponentiëel toenemen. Waardoor er steeds minder ruimte is voor Zijnsmensen, diegenen die Zijn boven het hebben plaatsen.

De situatie is te vergelijken met die van de derde eeuw. Ook toen kwamen innerlijke en uiterlijke factoren bij elkaar, die ertoe leidden, dat mensen (in tegenstelling tot nu waren dat toen alleen mannen) zich als kluizenaars en monniken uit de wereld terugtrokken. De laatsten zochten een plek, waar zij „in dienstbaarheid aan God" konden leven. De behoeften van mensen in huidige tijd zijn o.a. stilte, in contakt zijn met het Uiteindelijke en de natuur, creativiteit cq met je handen werken, elkaar in het Wezenlijke ontmoeten, studie en verdieping en vandaaruit elkaar wederzijds behulpzaam zijn.

 Terug